به گزارش خبرگزاری رسمی کره شمالی، کیم جونگ‌-اون، رهبر این کشور، در سخنانی در مراسم بزرگداشت کیم جونگ-ایل، پدر، و کیم ایل-سونگ، پدر بزرگش گفت که کشورش بمب هیدروژنی در اختیار دارد و از آن برای دفاع از خود استفاده خواهد کرد. ….

او گفته است که اقدامات کیم ایل-سونگ “جمهوری دموکراتیک خلق کره را به یک کشور نیرومند برخوردار از اسلحه اتمی تبدیل کرد که آمادگی آن را دارد تا با منفجر کردن بمب اتمی و بمب هیدروژنی متکی به توانمندی داخلی، از حق حاکمیت و عزت ملت دفاع کند.”

کیم ایل-سونگ پایه‌گذار جمهوری دموکراتیک خلق کره و اولین و آخرین رئیس جمهوری این کشور است. پس از درگذشت کیم ایل-سونگ، حکومت کره شمالی تصمیم گرفت به احترام او، عنوان رئیس جمهوری را به فرد دیگری ندهد هر چند مقام رهبری از او به پسرش کیم جونگ-ایل و بعدا به کیم جونگ اون به ارث رسید.

در مقایسه با بمب اتمی، ساخت بمب هیدروژنی به فناوری پیشرفته‌تری نیاز دارد و قدرت تخریب آن هم به مراتب بیشتر است.

کره شمالی در سال‌های ٢٠٠۶، ٢٠٠٩ و ٢٠١٣ به آزمایش هسته‌ای زیر زمینی مبادرت کرد که تشدید تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل در زمینه‌های تجاری و مالی مرتبط با برنامه‌های تسلیحاتی این کشور را در پی آورد.

کارشناسان گفته‌اند که احتمالا کره شمالی توانایی فنی تولید نوعی “وسیله انفجاری هسته‌ای” را دارد اما نسبت به قابلیت آن در تولید بمب هیدروژنی ابراز تردید کرده‌اند. یک مقام اطلاعاتی کره جنوبی به خبرگزاری آن کشور گفته است که شواهدی در دست نیست که نشان دهد کره شمالی قادر به ساخت بمب هیدروژنی است و احتمالا اظهارات کیم جونگ-اون بیشتر جنبه تبلیغاتی داشته است.

امکان تایید مستقل اظهارات رهبر کره شمالی وجود ندارد. از کره شمالی به عنوان “بسته‌ترین” کشور جهان نام برده می‌شود و کارشناسان مستقل هم امکان دسترسی به تاسیسات هسته‌ای این کشور را ندارند.

شبه جزیره کره در سال ۱۹۱۰ به اشغال ژاپن درآمد. با شکست ژاپن در جنگ دوم جهانی در سال ۱۹۴۵، نیروهای شوروی در بخش شمالی و نیروهای آمریکایی در بخش جنوبی کره مستقر شدند اما قرار شد که به زودی انتخابات سراسری جهت تعیین سرنوشت آینده این کشور برگزار شود.

در سال ۱۹۴۸، کیم ایل-سونگ با حمایت شوروی به عنوان رهبر کره، اداره امور بخش شمالی را در دست گرفت و جمهوری دموکراتیک خلق کره را تاسیس کرد و بخش جنوبی نیز خود را “جمهوری کره” نامید.

در سال ١٩۵٠، حکومت کره شمالی با هدف “وحدت دو کره” در صدد تصرف کره جنوبی برآمد که به دلیل موضعگیری‌ها و حمایت‌های قدرت‌های بزرگ از یکی از دو طرف، جنبه بین‌المللی یافت. درگیری نظامی در این جنگ با امضای قرارداد ترک مخاصمه در سال ١٩۵٣ متوقف شد اما بین کره شمالی با کره جنوبی و همچنین ایالات متحده، معاهده صلح امضا نشده است.

حکومت کره شمالی همواره کره جنوبی و آمریکا را به عنوان دشمن، به توطئه برای آغاز جنگ متهم کرده و براین اساس، کشور را در حالت آمادگی جنگی دایم قرار داده و برای نظامیان نقشی عمده در تشکیلات سیاسی و سهمی بزرگ از امکانات محدود اقتصادی در نظر گرفته است. در نظام سیاسی کره شمالی، رهبر موقعیتی محوری دارد، تعیین کننده سیاست‌های اساسی نظام و از اختیارات قابل توجهی برخوردار است. کیش شخصیت از دیگر مشخصات این نظام است.

اقتصاد کره شمالی به دلیل سوء مدیریت و تحریم خارجی با شرایط بحرانی مواجه شده و گفته می شود که اکثر مردم این کشور گرفتار فقر هستند. مقامات کره شمالی کشورهای دیگر را مسئول مشکلات اقتصادی مردم خود می‌دانند.

از اوایل دهه ۱۹۸۰، حرکت کره جنوبی به سوی استقرار دموکراسی و توسعه اقتصادی آغاز شد. این کشور امروزه یکی از قدرت‌های اقتصادی منطقه است. حکومت های هر دو کشور خود را به وحدت مجدد شبه جزیره کره متعهد می‌دانند.