در فلاخن بیست و چهارم آرونداتی روی، نویسنده و مبارز سیاسی هندی ماهاتما گاندی را دوباره و از نو به ما معرفی می‌کند. ….

منجنیق
در فلاخن بیست و چهارم آرونداتی روی، نویسنده و مبارز سیاسی هندی ماهاتما گاندی را دوباره و از نو به ما معرفی می‌کند. هجده سال تمام است که بمباران می‌شویم. از همان «اولین روزنامه‌ی جامعه‌ی مدنی ایران» تا همین مهرنامه و اندیشه‌ی پویا گفتند راه‌های «خشونت‌آمیز» ما را به آزادی نمی‌رساند، گفتند تبار تاریخی ما «خشونت» کرده‌اند و این «خشونت» به سمت خودشان باز گشته است، گفتند «انقلاب‌های خشونت‌آمیز» غیر از احیای دیکتاتوری و استبداد نداشته‌اند و راه‌هایی پیشنهاد کردند: آرامش فعال، مقاومت مدنی، فشار از پایین و چانه‌زنی از بالا، همه بدون خشونت، بدون درد ویژه‌ی مشتریان قهوه‌ی بدون کافئین. پس اسطوره ساختند تا جای قهرمانان واقعی مردم را پر کنند. قهرمانان واقعی مردم شدند «تروریست» و «ماجراجو» و «خشن» و جای آنها را با مجسمه‌های مقاومت منفی و مبارزه‌ی مسالمت‌آمیز و انقلاب‌های مخملی و نرم پر کردند. چنین بود که ماهاتما گاندی یکی از بزرگترین اسطوره‌های این هجده سال اخیر شد. درباره‌اش ده‌ها مقاله نوشتند، ترجمه کردند، فیلم ساختند و گاندی گاندی کردند و بعد آن را به تظاهرات سکوت وصل کردند، به تاکتیک‌های بیهوده و استراتژی‌های بی سرانجام. آرونداتی روی اما با ما از گاندی‌ای سخن می‌گوید که او را به لطف هیاهوی کر کننده‌ی صدای غالب هرگز نشناخته‌ییم. همان گاندی که هر چند با استعمار انگلستان مبارزه کرد اما تحقیر نژادی سیاهانِ آفریقا و حفظ نظم طبقاتی جامعه‌ی هندوستان اساس اندیشه و فعالیت سیاسی او را شکل می‌داد. از خلال نوشته‌ی آرونداتی روی جامعه‌ی هندوستان را نیز خواهیم شناخت، نمونه‌ی کاملی از کشوری که مردمِ آن هرگز انقلاب نکردند.

فلاخن بیست و چهارم را بخوانید:
http://www.lajvar.se/pdf/falakhan24.pdf