سازمان عفو بین‌الملل دولت‌ها را در سراسر جهان متهم کرده است که به تعهدات خود در مورد متوقف کردن شکنجه عمل نمی‌کنند و به شکلی روزافزون به توجیه شکنجه به بهانه تأمین امنیت ملی خود می‌پردازند. ….

بی بی سی:

در گزارش این سازمان که امروز با عنوان “شکنجه در سال ۲۰۱۴، سی سال وعده‌های عمل نشده” منتشر شده، آمده: “دولت‌ها در سراسر دنیا در مورد شکنجه دو رو هستند، قانونا آن را ممنوع، اما انجام آن را تسهیل می‌کنند.” عفو بین‌الملل می‌گوید که وضعیت شکنجه را در ۱۴۲ کشور امضا کننده کنوانسیون منع شکنجه بررسی کرده و به این نتیجه رسید که حداقل در ۷۹ کشور شکنجه همچنان اعمال می‌شود. این کنوانسیون در سال ۱۹۸۴ به امضای ۱۵۵ کشور جهان رسید.

عفو بین‌الملل همزمان با انتشار این گزارش کمپین جهانی خود را نیز با شعار “شکنجه را متوقف کنید” آغاز کرده است: “شکنجه نه تنها وجود دارد بلکه در بسیاری از نقاط دنیا در حال افزایش است. دولت‌های بیشتری شکنجه را با نام امنیت ملی توجیه می‌کنند و پیشرفت مستمری که در سی سال گذشته حاصل شده بود رو به زوال است.”
عفو بین‌الملل در پنج سال گذشته شکنجه و دیگر رفتارهای غیر انسانی را در ۱۴۱ کشور دنیا گزارش کرده است. این سازمان معتقد است که به علت ماهیت مخفی شکنجه، آمار کشورهایی که در آنها شکنجه اعمال می‌شود بیشتر از این است.

گزارش یک مورد: مرگ در بازداشت در ایران (به نقل از گزارش عفو بین‌الملل)
ستار بهشتی، وبلاگ‌نویس، در سال ۲۰۱۲ در بازداشت پلیس سایبری ایران درگذشت. در مورد علت مرگ ادعای شکنجه مطرح است. گزارش کالبد شکافی حاکی از درگذشت او به علت خونریزی داخلی در ریه، کبد، کلیه و مغز است. تحقیقات جامع و بی‌طرف در این زمینه تاکنون انجام نشده است.
با این حال بکارگیری شکنجه در همه کشورها یکشان نیست. در بعضی کشورها شکنجه “متدوال و سیستماتیک” است و در برخی کشورها “موردی و محدود”.
عفو بین الملل همچنین یک نظر سنجی جهانی درباره شکنجه انجام داده است.

کرولاین هولم، مدیر شرکت گلوب‌اسکن که این نظرسنجی را انجام داده می‌گوید: “تقریبا نیمی از شرکت کنندگان (۴۴%) گفته‌اند از شکنجه هراس دارند و خود را در معرض آن می‌بینند. بیشتر کسانی که از آنها نظر سنجی شد (۸۲%) باور دارند که باید قوانین روشنی در مورد شکنجه وجود داشته باشد. هر چند حدود یک سوم آنها (۳۶%) فکر می‌کنند شکنجه در برخی موارد قابل توجیه است. در مجموع عموم مردم در سراسر دنیا از اقدام برای جلوگیری از شکنجه حمایت می‌کنند.”

در گزارش عفو بین‌الملل، اختصاصا به نام کشورهای مکزیک، فیلی‌پین، مراکش و صحرای غربی، نیجریه و ازبکستان اشاره شده است.

عفو بین الملل می گوید که تبدیل شکنجه به جرم در قوانین ملی، اجازه بازرسی نهادهای مستقل از بازداشتگاه‌ها و ضبط ویدئویی بازجویی‌ها در کشورهای عضو کنوانسیون منع شکنجه، باعث کاهش موارد شکنجه در این کشورها شده است.
این سازمان از دولت‌های جهان خواسته است که ضوابط پیشگیری از شکنجه را بکار بگیرند: معاینات پزشکی مناسب صورت بگیرد، دسترسی مناسب به وکیل وجود داشته باشد، بازداشتگاه‌ها بازرسی شوند، درباره ادعاهای شکنجه به درستی و مستقلا تحقیق شود، متهمان به اعمال شکنجه تحت تعقیب قضایی قرار بگیرند و غرامت مناسب به قربانیان شکنجه داده شود.

۳۲ کشور دنیا هنوز عضو عهدنامه ضد شکنجه نیستند. یکی از این کشورها ایران است.

به گفته سلیل شتی، دبیر کل عفو بین الملل: “اینکه سی سال بعد از امضای کنوانسیون منع شکنجه هنوز لازم هست برای تحقق وعده‌های داده شده کمپین جهانی راه بیندازیم، بسیار دلسرد کننده است.”