پناه  بردن به قرارداد تاریخی صلح حدیبیه برای توجیه مذاکرات هسته ای جمهوری اسلامی با قدرت های جهانی، وضعیت دشوار جمهوری اسلامی را بیان می کند. به دیگر سخن ، حملات تند رهبر رژیم به آمریکا و سران این کشور، بیش از آنکه هدف برهم زدن این مذاکرات را دنبال کند، تلاشی است برای آرام کردن جبهه تندروان پیرامون رهبر با “بصیرت” رژیم. ….

سخنان روز دوشنبه ۲۸ بهمن ۱۳۹۲  رهبر رژیم  در جمع عده ای از مردم آذربایجان بیان تناقضی است که در آن گرفتار آمده است.  خامنه ای در این سخنرانی که بخش عمدۀ آن حمله به نمایندگان کنگره آمریکا و شخص باراک اوباما بود، اعلام کرد:« کاری که وزارت امور خارجه و مسئولان دولتی درخصوص مذاکرات هسته ای آغاز کرده اند ادامه پیدا خواهد کرد و ایران نقض کننده کاری که شروع کرده است، نخواهد بود اما همه بدانند که دشمنی آمریکا با اصل انقلاب اسلامی و اسلام است و این دشمنی، با مذاکرات پایان نخواهد یافت». همین معنا را محمدعلی جعفری فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، در افتتاحیه نشست دو روزه مسئولین حوزه‌های بسیج دانشجویی سراسر کشور چنین بیان کرده است: « به دلیل مقطع حساسی که باید مذاکرات به جلو برود، تا بهانه دست کسی ندهیم، فعلا باید سکوت کنیم و بغض در گلو نگه داریم چون کار بسیار حساسی است و هدف اصلی هم برداشتن فشار اقتصادی بر مردم است که بسیار مهم است لذا باید با ملاحظه عبور کرد.» وعلی سعیدی نماینده ولی فقیه در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در همایش حماسه سازان بصیرت در کرمان با صراحت بی نظیری می گوید: « رهبری احساس می‌کنند باید صلح‌حدیبیه امضا شود» و علت این تغییر تاکتیک رهبر رژیم را این طور بیان می کند: «یکی از عوامل مهم متغیرهای پیرامونی است که در اختیار رهبری است و میزان قدرت رهبری تعیین کننده می‌باشد و یکی از عوامل عقب نشینی رهبران از تاکتیک های نزدیک به آرمان، عده و افراد است.». بدیگر سخن توازن قوای کنونی میان جمهوری اسلامی و آمریکا، به گونه ای است که ضرورت تغییر تاکتیک را پیش آورده است. صلح حدیبیه، قرارداد صلح محمد پیامبر اسلام با کفار قریش بود که راه را در ماه ذی‌قعده سال ششم هجری بر او و همراهانش برای طواف کعبه سد کرده بودند و توازن قوا نیز امکان پیشروی را به او نمی داد. مسلمانان معتقد در باره این سازش نوشته اند: «برای مسلمانان، پیروزی‌ای بزرگ‌تر از صلح حدیبیه نبود، زیرا مسلمانان پیوسته در جنگ با مشرکان بودند و از آن پس با خیالی آسوده به دین‌آموزی و دفع دشمنان دیگر و گسترش اسلام در جزیرة العرب و قاره‌ها و سرزمین‌های دیگر پرداختند و عموم مورخان، نامه‌نگاری پیامبر را به سران جهان برای پذیرش اسلام و رویدادهای بعدی را پس از صلح حدیبیه دانسته‌اند.»

پناه  بردن به قرارداد تاریخی صلح حدیبیه برای توجیه مذاکرات هسته ای جمهوری اسلامی با قدرت های جهانی، وضعیت دشوار جمهوری اسلامی را بیان می کند. به دیگر سخن ، حملات تند رهبر رژیم به آمریکا و سران این کشور، بیش از آنکه هدف برهم زدن این مذاکرات را دنبال کند، تلاشی است برای آرام کردن جبهه تندروان پیرامون رهبر با “بصیرت” رژیم. وقتی فرمانده سپاه پاسداران مجبور است « بغض در گلو» حبس کند، برای مهار تک تیراندازان بیت رهبری؛ عربده کشان «جبهۀ پایداری» مصباح یزدی و سینه چاکان باند احمدی نژاد که از سر گسترش تحریم ها، کیسه ها دوختند، باید که رهبر رژیم «هر چه فریاد دارد بر سر آمریکا» بکشد. آنهم در روزی که هیئت مذاکراه کننده جمهوری اسلامی به رهبری وزیر خارجه شان، راهی وین است. آنها نیک دریافته اند که مفاد «صلح حدیبیه» با آمریکا حتی در موضوع هسته ای متوقف نمی ماند و « موضوعات حقوق بشر و توانایی موشکی و دفاعی ایران» را نیز در برخواهد گرفت.

پذیرش “صلح حدیبیه” نوین، در شرایطی در دستور قرار گرفته است که سکان هدیت اداری کشور در دستان جناح رقیب است. جناحی که رهبر آن هاشمی رفسنجانی در باره بیلان کار هشت ساله دولت “اصلح” رهبر رژیم به صراحت می گوید: « ما در ۸ سال گذشته دولت نداشتیم. کشور اگر دولت نداشت بهتر از این اداره می‌شد». هم زمان با این ارزیابی است که هر روز ابعاد جدیدی از غارت اموال عمومی توسط باندهای پیرامون دولت قبلی  از سازمان تامین اجتماعی و بویژه در وزارت نفت افشاء می شود و ابعاد ویرانی اقتصادی علنی می گردد. تعرض جناح رقیب که در انتخابات خرداد ۱۳۹۲ قوه مجریه را در اختیار گرفته ؛ به دنبال آشکار شدن اولین نتایج قرارداد موقت ژنو، شکل آشکاری به خود گرفته است. ورود هاشمی رفسنجانی در مسائل جاری و موضع گیری های صریح اش به همراه حملات تند حسن روحانی به مخالفان قرارداد ژنو و رو کردن دزدی ها و اختلاس های  کلان در کنار بیلان کار غیرقابل دفاع دولت قبلی نشانه های این تعرض تازه است. چنین تعرضی، زمینه ساز نگرانی رهبر و اطرافیانش شده است. حمایت ضمنی آمریکا و غرب از تیم دولت جدید، باعث شده است که رهبر رژیم مجبور شود بر طبل “استکبارستیزی” اش بکوبد به دولت مردان رژیم هشدار دهد که :« تا وقتی که چشم ما به دست دیگران یا به کاهش تحریم ها و یا اظهارات مقامات امریکایی دوخته شده باشد، به جایی نخواهیم رسید».

نگرانی رهبر رژیم از روند حوادثی که او را مجبور به تسلیم می کند، بی پایه نیست. جمهوری اسلامی در شرایطی مجبور به سازش شده که وضعیت قدرتمندی ندارد و از سوی دیگر دستآوردهای این سازش بیش از آن که به حساب رهبر و هوادارانش واریز شود به حساب جناح رقیب ریخته می شود. به سرانجام رسیدن این سازش یا به قول نماینده ولی فقیه در سپاه ، “صلح حدیبیه”، شرایطی فراهم می آورد که موقعیت ضربه خورده رهبر رژیم را ضعیف تر خواهد کرد. نباید فراموش کنیم که حمایت صریح و همه جانبه خامنه ای از ائتلاف حاکم در هشت سال گذشته و بویژه از کودتای انتخاباتی خرداد ۸۸  و بویژه حمایت آشکار از “دولت امام زمانی” محمود احمدی نژاد ، نه تنها به بی اعتباری او دامن زد بلکه باعث شورش بخشی از کاست حاکم علیه او شد که خود را در انتخابات خرداد ۹۲ نشان داد. همین ارزیابی است که واکنش های عصبی و حملات شخصی علی خامنه ای به باراک اوباما و رهبران آمریکا را توجیه می کند. این حملات سنگین، بیش از آن که بیانگر قدرت او باشند، نشانه موقعیت ضعیف شونده ای است که عواقب گسترده ای در ساختار قدرت جمهوری اسلامی خواهد داشت.

اما سئوال کلیدی این است که  جنبش مردم ایران چگونه می تواند از این وضعیت بهره برداری کند؟  آیا پیشرفت مذاکرات و ضعیف تر شدن موقعیت رهبر رژیم به نفع مردم تمام خواهد شد و یا با ایجاد گشایش های اقتصادی و هجوم سرمایه های امپریالیستی، توده های لگدمال شده در زیر چرخ های استثمار بی مهار و نئولیبرالی شرکت های خارجی و داخلی له خواهند گشت؟ واقعیت این است که برداشته شدن تحریم های ویرانگر امپریالیستی، فرصت نفس کشیدن به مردم را فراهم خواهد آورد.  تحریم های موجود  نه تنها آنها را از نان شب محروم کرده بلکه ارزش پولی حقوق شان را نیز به پائین ترین حد خود رسانده و گرانی وحشتناک را بر آنها تحمیل کرده است. از این رو هر گامی به سوی لغو تحریم ها، می تواند مردم را از این وضعت مصیبت بار نجات دهد. وضعیت کنونی، یعنی تعطیلی وسیع  واحدهای تولیدی و بیکاری گسترده ، که گسترش تحریم ها آن را تشدید نیز کرده است،  وضعیت بسیار شکننده ای برای کارگران  بوجود آورده است. در بسیاری از شرکت های تولیدی زیر نظر قرارگاه خاتم الانبیا یا واحدهای  وابسته به بیت رهبری و آستانه های مشهد و قم، استثمار وحشیانه سرمایه دارانه با مدیریت قرون وسطائی عجین شده و شرایط طاقت فرسائی برای کارگران ایجاد کرده است. بر این وضعیت باید  این نکته را اضافه کرد که بخش اعظم کارگران کشور، از شمول قانون کار نیز خارج شده و به دلیل پائین بودن قدرت چانه زنی شان، مجبور به پذیرش قراردادهای موقت و سفید امضاء شده اند.  سیاست به جریان انداختن  چرخ های اقتصاد از سوی دولت جدید با ایجاد شرایط مناسب برای  سرمایه داران داخلی و خارجی از طریق کاهش هزینه های کار، شرایط را برای استثمار سنگین فراهم می آورد و نمی تواند مطلوب توده های کار و زحمت باشد و الگوی اقتصادی کارگران و توده های تهیدست تن دادن به نئولیبرالیسم لجام گسیخته نیست. با این حال با به  حرکت درآمدن چرخ های اقتصادی کشور و به حرکت درآمدن واحدهای تولیدی و فراهم آمدن زمینه های مناسب برای اشتغال، می توان امیدوار بود که قدرت چانه زنی کارگران  و تودۀ مزد و حقوق بگیران بالا رود و زمینه ساز حرکت های اعتراضی و ایجاد شرایطی برای شکل دهی به تشکل های مستقل شود و این طریق با عوارض سیاست های خشن نئولیبرالیستی نیز مبارزه ای جدی را سازمان داد. فراموش نکنیم که برای چرخاندن چرخ های اقتصادی بر مدار حل احتیاجات توده های مردم، در گام نخست باید حاکمیت سیاسی را در هم شکست و حاکمیتی از آن خود مردم را جایگزین آن کرد. بدون این اقدام، امید بستن به چرخش چرخ های اقتصاد، نه بر پایۀ سود بلکه بر محور نیازهای مردم، توهم وحشتناکی است که سر از “اقتصاد مقاومتی” رهبر رژیم در خواهد آورد. بیهوده نیست که پاره ای از جریانات سیاسی، لغو و کاهش تحریم ها را به نفع رژیم می دانند نه بیشتر به نفع مردم و از این رو بطور شرمگینانه از تداوم تحریم ها  و ادامۀ  وضعیت مصیبت بار کنونی  دفاع کرده و تسلیم رژیم در مذاکرات هسته ای را “ترکمن چای” دیگری می نامند.

چهارشنبه ۳۰ بهمن ۱۳۹۲ برابر با ۱۹ فوریه ۲۰۱۴

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
درگیری های حاد جناح های حکومتی پیرامون  دور جدید مذاکرات هسته ای به روایت سایت ها و رسانه های گروهی را در لینک  زیر دنبال کنید:
http://bamshad.wordpress.com