خاوران نشانهء سرکوب یک حرکت عدالت خواهانه بود. ۲- خاوران نشانهء مقاومت در مقابل رژیم سرکوبگر٬ تمامیت خواه و جنابت کار بوده و هست. ۳- خاوران سمبل نه گفتن به رژیم بود. ۴- خاوران نشانهء انسانیت است (همهء آن جانهای شیفته٬ عاشق زندگی بودند و خواهان یک زندگی انسانی برای همه بودند). ….

خورشید نیز از خاوران طلوع می کند و کهکشانی از خورشیدهای همیشه سوزان در خاورانِ سوزان٬ به خاک افتادند. انسانهای پاک و آزادیخواهی که بدون محاکمه٬ بدون حق داشتن وکیل و بدون حق دفاع از خود٬ در دادگاههای چند ثانیه ای و سؤالهای برق آسا و نامفهوم مظلومانه اما سرفراز رفتند. وقتی صحبت از خاوران می کنیم٬ خاوران یک سمبل است٬ خاوران های دیگر نیز هست در همهء کشور. اما بعد از گذشت ۲۵ سال از این واقعه دردناک هنوز در هیچ دادگاه عالی در دنیا به این ظلم و جنایت و کشتار رسیدگی نشده است. این فاجعه نه فقط شامل کسانی می شود که ناعادلانه و به شکل وحشیانه ای از بین رفتند بلکه شامل خانواده های آنها اعم از پدر و مادر٬ خواهران و برادران و فرزندان آنها نیز می شود (موردی که کمتر به آن توجه شده است). از طرف دیگر شامل تمام کسانی که به شکلی از این فاجعه جان سالم به در بردند و یا آنانی که پس از طی محکومیت آزاد شدند و چه آنانی که ناخواسته و به دلیل شرایط خفقان و دستگیری های مجدد و فشارهای روحی و روانی فراوانی که باعث شد ترک وطن کنند نیز می شود. آسیب ها و صدماتی که به این دسته و خانواده های آنها وارد شده اگر بررسی شود که همهء این مجموعه مصداق بارز جنایت علیه بشریت است.

چرا حاکمیت تا بدین حد از خاوران می ترسد؟

۱- خاوران نشانهء سرکوب یک حرکت عدالت خواهانه بود. ۲- خاوران نشانهء مقاومت در مقابل رژیم سرکوبگر٬ تمامیت خواه و جنابت کار بوده و هست. ۳- خاوران سمبل نه گفتن به رژیم بود. ۴- خاوران نشانهء انسانیت است (همهء آن جانهای شیفته٬ عاشق زندگی بودند و خواهان یک زندگی انسانی برای همه بودند).

اما این وضعیت فقط به دهه ۶۰ ختم نمی شود و این سرکوب همچنان ادامه دارد. همچنان زندان ها پر است از مردان و زنان شجاعی که برای بی عدالتی های موجود و برای به دست آوردن حقوق اولیه شهروندی و انسانی تلاش می کنند. اعدام ها کماکان ادامه دارد٬ سرکوب قومیت ها٬ اقلیت های مذهبی٬ دگراندیشان٬ همجنس گرایان و…… همچنان ادامه دارد و اعدام هیچگاه قطع نشده است.

جنبش زنان و مادران از خاوران شروع شد. وقتی که پشت درب زندان ها به دنبال گرفتن خبری از عزیزانشان بودند وسپس بعد از اعدام عزیزانشان در خاوران اجتماع می کردند و در مقاطع دیگر هم خود را نشان داد و گفت که هنوز زنده است. نمونه اش کمپین یک میلیون امضا (پروژه آگاه کردن عموم از قوانین تبعیض آمیز علیه زنان و تلاش برای تغییر این قوانین)٬ کمپین پایان همیشگی سنگسار٬ مادران پارک لاله٬ مادران عزادار و…. به جرأت می توان گفت که در سالهای اخیر فعالان جنبش زنان در ایران جزء سازمان یافته ترین گروههایی بوده اند که برای پیشبرد حقوق انسانی زنان٬ مردان و کودکان این کشور تلاش می کنند.

این جنبش به همراه همهء صداهای معترض دیگر خواهان پاسخگویی و محاکمهء جنایتکاران است.
به امید روزی که مردمان کشور من نیز به آزادی و دموکراسی و حقوق انسانی خود دست یابند