خاوران را فراموش نکنیم! جنایتی که قرار بود پنهان بماند ولی آشکار شد
بگوییم و نشان دهیم که کشتارهای سال های ۱۳۶۰ و ۶۷ را فراموش نکرده و نمی کنیم ….
این درختان اند همچون خاکیان
دستها برکرده اند از خاکدان
… با زبان سبز و با دست دراز
از ضمیر خاک میگویند راز
(مثنوی)
سخن گفتن از فاجعۀ کشتار زندانیان سیاسی در دهه ۶٠ شمسی در جمهوری اسلامی، درد بزرگی ست که تا کنون جسم جامعه ما را به سختی آزارداده است. دردی که به آسانی فراموش نخواهد شد.
روایت سال ۶۷ روایت شکنجه‌ها و شلاق‌ها و قساوت‌ها، روایت قطع شدن یک‌باره تمام ملاقات ها و سپس روایت دادگاه‌های چند دقیقه‌ای که با یک سئوال و یک جواب و بدون هیچ‌گونه حق دفاع و وکیل، حتا برای برخی که مدت حکم زندان‌شان به پایان رسیده بود؛ با حکم قطعی و لازم الاجرای اعدام بدون حق اعتراض.
روایت گورهای دسته جمعی در کانال های بزرگ و بدون هیچ گونه حق مراسم و یا حتا نام و نشانی در جایی که امروز گلزار خاوران می نامند و روایت ناپدید شدگان که هنوز هم چشم های مادرانی را که تاب آورده اند به در دوخته است و ادامه همه این قساوت و کشتار در قالب اعدام، قتل‌های زنجیره‌ای و کشتارها.
روایتی که قرار بود پنهان بماند ولی آشکار شد.
