برای شرکت در اعتصاب عمومی و برگزاری هرچه باشکوه تر مارش روز جهانی کارگر از هیچ تلاش ممکنی دریغ نکنیم! بگذار حتی اگر برای یک روز هم شده، خودخواهی های فرقه ای و یا خودبینی های فردی،جای خود را به همبستگی بدون چشم داشت بدهد. ….

امسال روز جهانی کارگر -اول ماه مه- در شرایطی برگزار می گردد که نظام سرمایه داری هم چنان با یکی از شدیدترین بحران های اجتناب ناپذیر خود دست به گریبان است. بحرانی که علیرغم تلاشهای بی وقفه دولتها و کارچرخان های نظام سرمایه داری برای مهار آن، و با وجود تزریق تریلیون ها دلار از منابع عمومی و دسترنج زحمتکشان به حلقوم این بیمار سیر نشدنی (از سال ۲۰۰۸ باین سو)، بحران علیرغم برخی افت و خیزها، هم چنان سیر صعودی داشته و در حال ژرف شدن  است. مدتهاست که سرمایه داری برای کسب سود و انباشت بیشتر سرمایه، با ولع سرسام آوری به فاز و ابعادجدیدی از جهانی سازی و کالائی کردن همه حوزه های زندگی، و لاجرم استثمار مستقیم و یا غیر مستقیم میلیاردها  انسان روی آورده است.  افزایش تضاد انسان با انسان (شکافهای اقتصادی و اجتماعی) و تضاد انسان با طبیعت (تخریب محیط زیست تا مرزهای غیر قابل بازگشت)، توسل به میلیتاریزم  و خشونت و جنگ  به بخشی از ساز و کارهای جاری جوامع بشری و برای حل و فصل مناقشات و اختلافات و تخصیص منابع و بودجه های عظیم برای تولید و داد و ستد وسایل انهدام و نابودی، از پی آمدهای اجتناب ناپذیر سلطه مناسبات سرمایه داری بر جوامع جهانی بوده است.

سرمایه داری با جهانی کردن بیش از پیش خود در عین حال بحران های خود  را نیز جهانی کرده  و اکثریت بسیار عظیمی از جوامع بشری را تحت تأثیر پی آمدهای ویرانگر عملکرد خود قرار داده  است. گوئی ترکیدن حبابهای گوناگون بحران در این یا آن حوزه و این یا آن بخش فقط نشانه هائی هستند از وجودحباب بزرگتری (حباب حباب ها)بنام  نظام سرمایه داری. بسیاری از کارگران  و مزد و حقوق بگیران و بسیاری از زحمتکشان و بیکاران جهان از اسثتمار و زورگوئی و ولع بی پایان سرمایه داران و دولتهایشان خشمگین اند و به انواع و اشکال گوناگون و از جمله اعتصابات و تسخیرخیابانها انزجار خود را از سرشکن کردن بار سنگین بحران و برنامه ریاضت اقتصادی به گرده زحمتکشان، که به معنای انتقال دسترنج آنها به بانک ها و کلان سرمایه داران است  به نمایش می گذارند. اعتراضات  خیابانی  و اعتصابات گسترده کارگران یونان که حلقه ضعیف بحران اروپا را تشکیل می دهد، آئینه تمام نمائی است از نمایش جنایت، فلاکت آفرینی و میزان پای بندی به دموکراسی توسط سرمایه جهانی و کارگزاران آن. وقوع تظاهرات و اعتصابات بزرگ و گسترده در اسپانیا و پرتقال و ایتالیا و فرانسه و رومانی و در آفریقای جنوبی و یا هند و اسرائیل  و حتی در آمریکا و کانادا  و استرالیا و بسیاری از کشورهای دیگرجهان در طی یکسال گذشته و اوج گیری آنها در ماههای اخیر، نشان دهنده برآمد تازه ای در اعتراضات و پیدا شدن حال و هوای جدیدی در آستانه  ماه مه است.

آیا براستی شاهد تعبیر رؤیای اعتصاب عمومی و سراسری در مقیاس جهانی هستیم؟ آیا اعتصابات و اعتراضات جاری و مداوم در اقصا نقاط جهان و جنبش های اجتماعی گوناگون می توانند به یمن روز کارگر به یکدیگر گره خورده و تجلی پیوند و همبستگی پر شکوه محل کار و خیایان و محلات باشند؟  آیا آنگونه که یکی از شعارهای جنبش تصرف وال استریت مطرح ساخته است، جنبش ضد سرمایه داری اول ماه مه را به روز بدون ۹۹% تبدیل می کند و به جهانیان نشان می دهد که علیرغم لاف و گزاف سرمایه داران پیرامون نقش بی همتای خود، بند ناف و هستی اشان از کجا تغدیه می کند؟ و اینکه بدون تلاش و کار آنها شریان نظام سرمایه داری منجمد شده و از کار خواهد افتاد. براستی روز بدون ۹۹% ها چگونه روزی است؟ روزی است که نشان داده خواهد شد تداوم زندگی و حیات جهان تا چه اندازه به تلاش و کار آنان وابسته است و بدون آن، کارخانه ها و خدمات اعم از بهداشتی و اداری و آموزشی و حمل و نقل و نظافت و کار خانگی و…  از حرکت باز خواهند ایستاد. البته نمونه ها و پی آمدهای توقف نسبی و موقتی کار در مقیاس کشوری را بارها  در این یا آن نقطه جهان دیده ایم، اما بسنده کردن به چنین حربه هائی در عصرجهانی شدن سرمایه و تصمیم گیری نهادهای فراملیتی سرمایه برای سرنوشت میلیاردها جمعیت کره زمین اگر چه هم چنان لازمند، ولی به تنهائی کافی نبوده و فاقد پتانسیل اخطاری و بسیج کنندگی لازم برای مقابله با تعرض و زورگوئی سرمایه جهانی شده هستند. از همین رو اعتصاب  عمومی و سراسری در مقیاس جهانی، می تواند گامی در راستای طلیعه ظهور طبقه کارگر جهانی و پر کردن این حلقه مفقوده در جنبش طبقاتی  باشد. در آن صورت بهتر می توان طلسم رازوارگی سرمایه را باطل ساخت و نشان داد که منشأ زندگی و حیات اجتماعی از کجا نشأت می گیرد و به مقابله با لاف و گزاف سرمایه و سرمایه داران پرداخت که با هزاران توجیه و ترفند به انکار نقش کارگران به مثابه مولدین واقعی ثروت و قدرت پرداخته و با اشاعه آگاهی کاذب و رخنه در فهم و شعور مردم سعی می  کنند که سرمایه و طبقه سرمایه دار  را به مثابه سوژه های خلاق و بی همتا وانمود سازند.

بی تردید در صورتی که تنها به شعار یک روز بدون نود و نه درصدی ها یعنی به تعطیل کار اکتفا شود (که آنهم خواه ناخواه  نسبی بوده و به معنی خواباندن مطلق کار در همه حوزه ها نیست) هنوز نمی توان آن را بطور واقعی روز متعلق به ۹۹% ها دانست، اگر که نتواند با شعار تکمیلی و تهاجمی اشغال خیابانها و ممانعت از کار یک درصدی ها همراه شود. چرا که بسنده کردن به آن شعار دفاعی گرچه نقش و اهمیت مولدین واقعی ثروت و قدرت در چرخش نظام کنونی و گردش سرمایه و وابستگی ذاتی سرمایه را (و نه الزاما وابستگی متقابل کارگران به سرمایه را ) به نیروی کار و استثمار زحمتکشان  نشان می دهد، ولی هنوز تا رسیدن به این نقطه که کارگران و زحمتکشان برای زندگی و ایجاد جهانی دیگر نیازی به سرمایه ندارند و فراتر از آن باید از شر آن رها شوند، و از کارگر سازنده سرمایه تا تبدیل شدن به سوژه های خودرهان و قرار دادن تولید در خدمت زندگی و نه زندگی در خدمت آن، فاصله بسیار است. بهمین دلیل  در همان فراخوان جنببش وال استریت، شعار فوق با شعار بیائید این روز را – با ممانعت از کار کردن یک درصدی ها- به روز “بدون یک درصدی ها” تبدیل کنیم نیز همراه است. بهرحال ترکیب این شعارها در جهانی که پیوسته در زیر تبلیغات و انتشار بهمن وار آگاهی کاذب بمباران می شود، نه فقط واکنشی است علیه  وارونه نمائی بورژوازی از نقش واقعیت های اجتماعی، بلکه گامی است مهم  درخودباوری و کنشگری در راستای بسیج پایه های اجتماعی برای جنبشی که هدف خود را تصرف زندگی و کار و دموکراسی مصادره شده از چنگ بورژوازی قرارداده است.

از این منظر باید گفت که هدف کارگران فراتر از یک روز خواباندن (نسبی) چرخ زندگی است. آنها نمی توانند خویشتن را در چهارچوب این نوع اقدامات دفاعی محدود کنند. برای آنها تولید باید ضرورتا در خدمت زندگی و مبارزه برای رهائی از کالا شدن نیروی کار و انهدام نظام مزدی باشد و نه آنکه کار و زندگی آنها گروگان سود آوری سرمایه باشد. فراخوان  به اعتصاب عمومی در مقیاس جهانی، که امروزه به مثابه ابزار مهمی برای مقابله با سیاست های فلاکت آفرین بورژوازی به یک نیاز و ضرورت اساسی تبدیل شده است، ولو آن که می دانیم در عمل با محدودیت ها و موانع بیشماری –و سرآمدشان سیاست سرکوب و تفرقه افکنی- مواجه است، تمرین لازم و خوبی است برای مقابله با کرختی و بیداری روح مبارزاتی برای نبردهای طبقاتی بزرگتر و جهان شمولی که در پیش رو است. و در این راستا روزجهانی کارگر بدلیل پتانسیل نهفته در آن که ناظر بر همبستگی طبقه جهانی نیروی کار است و قدرت بسیج کنندگی اش، بطور طبیعی فرصت مناسبی  برای آن است.

علاوه بر این، آنچه که می تواند به ماه مه امسال برجستگی خاصی بدهد، وجود شرایط و زمینه های عینی ناشی از تداوم و عمق بحران سرمایه داری از یکسو و نوع بسیج و سازمان یابی منعطف و در ابعاد جهانی از سوی دیگر است.
هم اکنون به موازات تلاش های گوناگونی که توسط جنبش های اجتماعی گوناگون در اقصی نقاط جهان صورت می گیرد، جنبش تصرف وال استریت به نوبه خود و با توجه به نگاه جهانی اش به سرمایه و بحران حاضر، فراخوان اعتصاب عمومی در مقیاس جهانی و در گستره  ۹۹% را داده است. آنها از تمام کسانی که از آرمان عدالت اقتصادی و دمکراسی راستین حمایت می کنند درخواست کرده اند که در این روز کار، تحصیل در مدرسه و دانشگاه، کار در خانه، خرید و مراجعه به بانک ها را تعطیل کنند و مهمتر از همه خیابانها را به تصرف خود در آورند و اگر می توانند با اقدامات اخلال گرانه در مراکز شهر این روز را به روز بدون یک درصدی ها تبدیل کنند! در این فراخوان همه اقشار گوناگون کار با تنوعات بی شمارخود ، و همه جنبشهای اجتماعی مورد دعوت قرار گرفته اند.

بر اساس این فراخوان کنشگری و ابتکارات تک تک مدافعان عدالت اقتصادی و دموکراسی راستین می تواند به این هدف بزرگ معنا ببخشد. از همین رو با دعوت از یکایک آنها می خواهد که از همین حالا به این مسأله فکر کنند که چگونه می توانند در این حرکت شرکت کنند.
در این فراخوان* هم چنین  پیشنهادها و راه های شش گانه ای برای  مشارکت فعال همه کنشگران در همه نقاط جهان ارائه شده است که رئوس آنها عبارتند از:
۱-    با جنبش تصرف در محله خودتان همکاری کنید (و اگر نبود و یا مایل نبودید خود شبکه ای از آن را ایجادکنید!. مجامع عمومی این جنبش ها باز هستند و هر کس می تواند در آن مشارکت فعال داشته باشد).
۲-    خبر اعتصابها را در شبکه های اجتماعی پخش کنید (به همراه  آدرس امیل برخی از آنها برای اتصال شبکه ها).
۳-    گروه خویشاوند جنبش درست کنید (شبکه سازی).
۴-    به شبکه کنفرانس میان جنبشی اعتصاب عمومی به پیوندید (برای اتصال شبکه ها و شنیدن و طرح پیشنهادات و نظرات)
۵-    با کارگران صحبت کنید (با اتحادیه های محلی و سازمان های کارگری برای شرکت در سازماندهی مستقیم این اعتصاب).
۶-    محل کار، محیط دانشگاه و یا زیست خود را سازمان دهید.
در مورد همه این عرصه ها می توان ایده های جالبی را در شبکه ها و سایت های درگیر با آزمون ماه مه پیدا کرد.
****

چنانکه پیداست همه مخالفان نظام سرمایه داری و همه اسثتمار شدگان در هر کجای از جهان که باشند می توانند به فراخور و توانائی خود در جنبش اعتصاب عمومی (یک روز بدون نود و نه درصدی ها) و تسخیرخیابانها (یک روز بدون یک درصدی ها) حضور شایسته داشته باشند. این فراخوانی نیست برای دعوت دیگران به قرار گرفتن در زیر چتر و پرچم یک جریان معین، بلکه فراخوانی است برای انجام کنشگری مشترک علیه تار و پود همه جا گسترده شده سرمایه داری توسط هر فرد و گروه و جریان و شبکه در هر جائی که ایستاده باشند. مهم اما این است که این تنوع بی پایان حرکت در مقیاس جهانی با به اشتراک گذاشتن پراتیک و اقدام خود و از طریق تلاقی با آنچه که دیگر فعالان و سایر کنشگران باشتراک گذاشته اند، و در شماری از شعارها و اشتراکات بنیانی و اقدامات عملی، یک حرکت و همبستگی جهانی را به نمایش بگذارد.

برای شرکت در اعتصاب عمومی و برگزاری هرچه باشکوه تر مارش روز جهانی کارگر از هیچ تلاش ممکنی دریغ نکنیم! بگذار حتی اگر برای یک روز هم شده، خودخواهی های فرقه ای و یا خودبینی های فردی،جای خود را به همبستگی بدون چشم داشت بدهد.
۲۰۱۲-۰۳-۲۸    ۰۹ -۰۱-۱۳۹۱
http://taghi-roozbeh.blogspot.de

*-  http://www.rahekaregar.com/maghalat/2012/03/14/val%20esterit.htm