کار “آزادى” در افغانستان به کجا کشید! نویسنده: Patrik Paulov

پایانى بر جنگ وحشیانه اى که در سال ٢۰۰١ آغاز شد در چشم انداز نیست. در حال حاضر شمار نیروهاى موسوم به ایساف که تحت فرماندهى آمریکا و ناتو در افغانستان  مشغول انجام عملیات نظامى هستند بالغ بر ١٣۰۰۰۰ نفر میشود

بر گرفته شده از نشریه کارگر٬ ارگان رسمى حزب کمونیست سوئد (م.ل)نویسنده: Patrik Paulov
patrik.paulov@proletaren.se

مترجم: پیام پرتوى

آمریکا و ناتو٬ خواهرانى با حق کشتن٬ افغانستان را ترک خواهند نمود.

کمتر ا ز سه هفته پس از ١١ سپتامبر ٢۰۰١ پاسخ آمریکا به افغانها داده شد. در تاریکى شب اولین بمبها بسوى کابل پرتاب شدند. به فاصله بیش از ١١۰۰ میل از آنجا جرج بوش چشمان خود را بطرف دوربینها متمرکز نموده بود. ساعت ١٣ بوقت محلى او از اتاق سخنرانى کاخ سفید براى ملت آمریکا و جهان نطقى ایراد نمود.
“به فرمان من نیروهاى نظامى آمریکا حمله اى را بر علیه اردوگاههاى آموزشى تروریستهاى القاعده و مراکز نظامى رژیم طالبان در افغانستان آغاز نموده اند. این حملات دقیق در نظر دارد که از استفاده از افغانستان بعنوان  پایگاهى جهت فعالیتهاى تروریستى ممانعت بعمل آورده٬ و قابلیتهاى نظامى رژیم طالبان را نابود سازد .

توجیه این حمله بعنوان یک جنگ دفاعى ضرورى و برحق بر علیه تروریستهاى شیطان صفت٬ توجیهى کافى نبود٬ این نظر نطق نویسان کاخ سفید بود٬ مطالبى که گفته میشود باید نشان دهنده این باشد که آمریکا نگران انسانها در کشوریست که مورد حمله قرار میگیرد. به همین دلیل پرزیدنت تازه انتخاب شده اینچنین توضیح داد:
“مردم تحت ستم افغاانستان باید بذل بخشش آمریکا و متحدانش را تجربه نمایند. همزمان که ما با نیروهاى نظامى خود حمله میکنیم٬ براى مردم قحطى زده افغانستان٬ مردان٬ زنان و کودکان زجر کشیده غذا٬ دارو و مواد ضرورى پرتاب میکنیم. آمریکا دوست مردم افغانستان است.”

پس از ده سال جاى شکى باقى نمیماند٬ با یکچنین دوستانى مردم افغانستان نیازى به دشمن ندارند.
جرج دبلیو بوش از قدرت کنار رفته است. به همان ترتیب برادر دوقلوى او تونى بلر٬ که به مردم افغانستان “وعده راهى جهت رهایى از فقر که زمینه ساز بیچارگى و بدبختىست” را داد. طالبانها هم از قدرت برکنار شده اند. حکومت آنها پس از یک ماه جنگ در هم کوبیده شد. رهبر القاعده اوساما بن لادن٬ که زمانى توسط سازمان جاسوسى آمریکا مسلح و تمرین داده شد٬ پس از یک حمله کماندویى برنامه ریزى شده بر علیه مخفیگاهش در پاکستان کشته و در دریا دفن شد.

اما پایانى بر جنگ وحشیانه اى که در سال ٢۰۰١ آغاز شد در چشم انداز نیست. در حال حاضر شمار نیروهاى موسوم به ایساف که تحت فرماندهى آمریکا و ناتو در افغانستان  مشغول انجام عملیات نظامى هستند بالغ بر ١٣۰۰۰۰ نفر میشود.

کانال استرالیایى ABC در ۵ سپتامبر امسال نگاهى اجمالى بر روى زندگى روزانه مردم افغانستان افکنده است:
“تقریبا ٣۰۰ سرباز استرالیایىها بدنبال شکار فرماندهان طالبانها در Uruzguzan هستند٬ و آنها را یک به یک مورد هدف قرار میدهند. اما افغانیها براى Four Corners [نام برنامه] گفته اند که وقتى استرالیاییها حمله میکنند٬ افراد بیگناه در مناطق مختلف از وحشت ناگزیر به فرار میشوند…..

Four Corners با تعداد بسیارى از افغانهاى غیر نظامى که دوستان و اقوام خود را بر اثر حملات سربازان استرالیایى از دست داده اند گفتگو نموده است. برخى٬ مانند عبدل٬ به استرالیاییها به عنوان اشغالگر نگاه میکند:
او میگوید٬ “مردم از اینکه اونا خودشونو به ما تحمیل میکنن و شبانه به ما حمله میکنن راضى نیستن. یا باید فرار کنن یا اینکه دست به اسلحه ببرند و تا آخر بجنگند”.

رویدادى که در طى ده سال اخیر جریان داشته است تلاشیست در جهت اشغال نمودن مناطق مهم و استراتژیک در آسیاى مرکزى. این جنگیست خونین و پس از حمله هوایى که در اکتبر ٢۰۰١ آغاز شد اینچنین بوده است. و برعکس آن چیزى که هواداران جنگ و اشغال ادعا مینمایند هر سال شرایط از سال پیش وخیمتر گشته است.

میزان مرگ و میر نشانگر صحت این ادعاست. UNAMA مامور سازمان ملل در افغانستان آمار قربانیان غیر نظامى افعانى که نتیجه مستقیم درگیریهاى مسلحانه در افغانستان بوده اند را جمع آورى نموده است. این روند کاملا روشن است. ارقام هر ساله در حال افزایش است.
اما ارقام قربانیان جنگ بیش از اینها هستند و فجایع متقاغب آن عظیمتر از میزان قربانیان٬ آسیب دیدگان و آسیب دیدگان روانى. افغانستان در سال ٢۰۰١ یکى از کشورهاى فقیر و عقب نمانده جهان بود. ده سال بعد٬ پس از اینکه دهها هزار میلیارد صرف فتوحات نظامى شد٬ شرایط وخیم زندگى همچنان باقیست.

یک مثال:
در ماه ژوئن سازمان آمریکایى Save the Children (نجات کودکان) گزارش سالانه خود را در مورد مادران جهان منتشر نمود.این سازمان تایید مینماید که براى مادر شدن٬ افغانستان بدترین کشور جهان بشمار میرود.

- از هر ١١ مادر یک نفر در دوران حاملگى و یا زایمان میمیرد.

- ٨۶ درصد از کودکان بدون حضور متخصین بهداشت زایمان میکنند.

- میانگین قابل انتظار عمر یک زن ۴۴ سال است.

- ٨۵ درصد از زنان بیسواد هستند.

یک مثال دیگر:
برنامه جهانى غذا World Food Program یکى از ارگانهاى وابسته به سازمان ملل٬ طى ماههاى اخیر در مورد برداشت محصول بد هشدار و در مورد خطر یک قحطى اخطار داد. (در همین لحظه٬ ١۴ اکتبر ٢۰١١ ٬ که در حال ترجمه این مقاله هستم٬ خبرى مبنى بر تایید این قحطى از طرف بى بى فارسى اعلام شد – مترجم) در آغاز ماه اوت ٧ میلیون افغانى در معرض خطر گرسنگى قرار داشتند. انتظار میرود که در فصل پاییز این رقم به ٢ میلیون نفر افزایش یابد.

آن ٣٧۰۰ میلیادر دلار که آمریکا صرف دو جنگ در افغانستان و عراق نموده است٬ میتوانست معجزه کند.

استثنایى هم وجود دارد. حضور نیروهاى نظامى و غیر نظامى بیگانه٬ صندوقى دولتى که اساسا توسط کمکهاى مالى وضع خود را سر و سامان میدهد بعلاوه تولید مواد مخدر که بخش بزرگى از جهان را با مواد غیر قانونى تغذیه مینماید٬ شرایط خوبى را براى ثروتمند شدن فراهم میاورد. اگر چه این تنها بخش کوچکى از سیاستمداران٬ تاجران٬ جنگ افروزان و تاجران مواد مخدر را در بر میگیرد. در کنار این پریشانى طبقه ثروتمند افغانستان با داراییهاى خود٬ هتلهاى لوکس و ویلاهاى کاخ مانند مانور میدهند.

در ١٣ سپتامبر امسال جنبش طالبان مجموعه اى از حملات دقیق و هماهنگ را در مرکز کابل به اجرا گذاشت. این حملات بر علیه پستهاى مسلح نظامى کوچک انجام نشد. نه٬ هدف سفارت بسیار بزرگ آمریکا٬ مقر ناتو٬ مقر سازمان امنیت افغانستان بعلاوه تعداد بسیارى از ساختمانها در قلب پایتخت بود. گزارشها حاکى از آن بود که این زد و خوردها حدود بیست ساعت بطول انجامید.

این حملات براى آمریکا٬ ناتو و دولت افغانستان حمید کرزى نتایج ویرانگرى را در بر داشت. اینکه آنها قادر به کنترل بخش بزرگى از مناطق روستایى نیستند یک چیز است٬ اما اینکه آنها در روز روشن قادر به دفاع از منطقه اى که بیش از هر جاى دیگرى در سراسر کشور محافظت میشود نیستند٬ چیز دیگر.
این تنها یکى از چندین حملات تماشایى در طول چند ماه گذشته بود. در ١٢ سپتامبر٬ روز قبل از زد و خوردهاى کابل٬ یکى از پایگاههاى آمریکا در منطقه واردا مورد حمله قرار گرفت. ٧٧ سرباز خارجى زخمى شدند. در ۶ اوت یک هلى کوپتر آمریکایى مورد اصابت قرار گرفت و سرنگون شد. در آن حادثه ٣۰ تن از سربازان آمریکایى کشته شدند.

چرخ زمانه بسود باراک اوباما نمیچرخد.
زمانیکه او به نامزدى ریاست جمهورى آمریکا انتخاب شد٬ بوش را متهمم نمود که به اندازه کافى در افغانستان سرمایه گذارى ننموده بود. در ژانویه ٢۰۰٩ به محض اینکه اوباما سوگند یاد نمود سربازان بیشترى را به آن کشور جنگ زده اعزام نمود.

اجراى این سیاست نتیجه بخش بود٬ اگر چه نه آنچنان که کاخ سفید اندیشیده بود. تلاش در جهت دستیابى به پیروزى نظامى بر جنبش مقاومت افغانستان شکست خورده است. اما افزایش قربانیان افغانى و نابودیهاى بیشتر٬ هجوم جوانان٬ مردان خشمگینى که به دنبال پیوستن به طالبانها و دیگر گروهاى مقاومت هستند افزایش داده است. امرى که به نوبه خود افزایش هر چه بیشتر قربانیان را در میان سربازان بیگانه نتیجه داده است.

٢۰۰۵ ٬ ١٣١ تن کشته در میان سربازان اشغالگر

٢۰١۰ رقم آنها تا ٧١١ تن افزایش یافت

دلایل بیشترى در مورد اینکه چرا طالبانها٬ که در سال ٢۰۰١ از اریکه قدرت بزیر کشیده شدند٬ امروز نیرومند هستند٬ وجود دارد. یکى از این دلایل سنت عمیق مبارزاتى بر علیه متجاوزان بیگانه است که در نزد پشتوها٬  بزرگترن گروه قومى در افغانستان و پایگاه سنتى طالبانها٬ وجود دارد. براى آنها پرزیدنت کرزى یک حکومت دست نشانده خارجیست.

این امر توسط افسر سابق نیروى دریایى Matthew Ho٬ که در هر دو٬ عراق و افغانستان انجام وظیفه نموده بود توضیح داده شد. او در سپتامبر ٢۰۰٩ ارتش آمریکا را ترک نمود. ما از نامه استعفاى او نقل قول میکنیم:

“جنبش پشتوها٬ که از بسیارى٬ در ظاهر گروهاى محلى معتدد٬ تشکیل میشوند٬ از آن چیزى که قوم پشتو آنرا بعنوان یک تجاوز مداوم چندین صد ساله  بر علیه کشور٬ فرهنگ٬ سنن و مذهب خود میدانند الهام میگیرد.
در هر دو٬ در بخشهاى شرقى و جنوبى کشور من توانستم ببینم که اغلب مبارزان براى پرچم سفید طالبانها نمیجنگند٬ بلکه برعکس٬ بر علیه حضور سربازان بیگانه و بر علیه پرداخت مالیات به دولت غیر قانونى در کابل میجنگند [....] پشتیبانى [آمریکا] از دولت افغانستان در شکل حاضر خود٬ به فاصله گرفتن آن از مردم یارى میرساند.”

شوراى بین المللى در مورد امنیت و توسعه (ICOS)٬ با دفتر مرکزى در لندن٬ در ژوئن ٢۰١۰ تحقیقاتى محلى را در دو منطقه قندهار و هلمند که در آنجا زد وخوردها بسیار سخت بودند انجام داد. نتیجه اش در گزارش “شکاف روابط”٬ که به رابطه میان ناتو – ایساف و مردم افغانستان اشاره مینماید ارائه شده است  .

برخى از آمار و ارقام

- ۶٨ درصد از مورد سوال قرار گرفتگان بر این عقیده هستند که ناتو – ایساف از آنها محافظت نمینماید.

- ٧۴ درصد معتقد هستند که همکارى نمودن با نیروهاى نظامى بیگانه اشتباه است.

- ٧۵ درصد معتقد هستند که بیگانگان به مذهب و سنن آنها احترام نمیگذارند.

- ۵۵ درصد بر این عقیده هستند که جامعه بین المللى جهت تامین منافع خودشان در افغانستان هستند٬ بخاطر اینکه کشور را نابود و یا اشغال و یا اینکه با علیه اسلام مقابله نمایند.

- ٧۰ درصد معتقد هستند که عملیات ناتو – ایساف در مناطق خودشان به نفع مردم افغانستان نیست.

- ٧۰ درصد تصور مینمایند که حاکمان محلى اقغانى از طریق فروش مواد مخدر کسب درآمد مینمایند.

- ۶۵ درصد رهبر طالبانها ملا عمر را تشویق میکنند که به دولت افغانستان بپیوندد.

اهمیت جنبش مسلحانه و توان افکار عمومى افغانها را نباید دست کم گرفت. این حقیقت دارد که طرحهاى اولیه بوش و بلر در اینکه افغانستان را کنترل نمایند ناکام مانده است. اما همزمان افغانها از توان نظامى لازم جهت اخراج نیرومندترین ارتش جهان از کشور خود برخوردار نیستند.
با توجه به ناکامیهاى نظامى چندین ساله٬ کرزى و مقامات آمریکا از حل مناقشه از طریق مذاکره صحبت میکنند. از جانب بسیارى از منابع از آغاز گفتگو با طالبانها گرازشهایى آمده است. اما مسئله اینجاست که اختلافات بحدیست که نمیتوان آنها را از طریق مذاکره حل نمود.

هدف کلى ابر قدرت جهانى با جنگ از همان لحظه اول این بوده است که یک پایگاه نظامى ثابت در افغانستان تاسیس نموده و مواضع آمریکا را در آسیاى مرکزى تقویت نماید.

درخواست اصلى جنبش طالبانها اینست که نیروهاى نظامى بیگانه باید کشور را ترک نمایند.
یکى از کسانى که از درخواست اخیر حمایت مینماید پژوهشگر صلح نروژى Johan Galtungاست که بصورتى فعال در مناقشات افغانستان شرکت نموده و با هر دو٬ مسئولان بلند پایه آمریکایى و نمایندگان طالبانها صحبت کرده است. او میگوید که عقب نشینى نظامى یک قدم ضرورى جهت دستیابى به یک راه حل صلح آمیز است.

اما آمریکا طرحهاى دیگرى در سر دارد. اوباما از محول نمودن حفاظت از امنیت کشور به افغانها تا قبل از ٣١ دسامبر ٢۰١۴ سخن میگوید. اما آمریکا به همان ترتیبى که در حال حاضر میخواهد هزاران سرباز خود را در پایگاههاى نظامى خود در عراق بعنوان “مشاور” باقى بگذارد٬ سرزمین افغانستان را نیز به این آسانى ترک نخواهد نمود.

در ماه اوت مشاور امنیتى پرزیدنت کرزى براى روزنامه دیلى تلگراف افشاء نمود که مذاکرات در مورد ادامه حضور نیروهاى آمریکایى تا سال ٢۰٢۴ در کشور در جریان است.
اما کسى از افغانها سوال نمیکند که آنها مایلند با “دوستى” و “بخشش” آمریکا ١٣ سال دیگر زندگى کنند.

ارسال دیدگاه