بهرام رحمانی: «بهار عربی» به آمریکا هم رسید!
«بهار عربی»، به تحولات انقلابی محرومان و ستم دیدگان کشورهای شاخ آفریقا و کشورهای عربی علیه دیکتاتورها نامیده می شود که مدت ها پیش از تونس آغاز شده است. اما این تحولات به سرعت در حال گسترش است و کمابیش تمام کشورهای عربی را فراگرفته است. اکنون بهار عربی به آمریکا هم رسیده است!
bahram.rehmani@gmail.cpm
در چنین شرایطی، هر انسان آگاهی این سئوال را دارد که آیا این تحولات و هم چنین بحران سرمایه داری جهانی، کدام افق و چشم انداز و استراتژی را دنبال خواهد کرد؟ قرار است این تحولات به نفع کدام طبقه اجتماعی تغییر پیدا کند؟ پیشروی این تحولات انقلابی در گرو جواب گویی به کدام موانع نظری و عملی است؟ گره گاه ها و موانع آن کدامند؟
از سوی دیگر، تاکنون جامعه جهانی شاهد بهار عربی بوده که نخست از تونس آغاز شد و سپس به سرعت مرزهای مختلف کشورها را شکافت و به مصر، لیبی، سوریه، بحرین، اردن و حتی در سطح کوچکی نیز به عربستان سعودی رسیده، هنوز به سرانجام نرسیده و تحولات این کشور به اشکال مختلف ادامه دارد. در این میان، دیگر کشورهای منطقه پرتلاطم خاورمیانه چون اسرائیل، ایران و به درجاتی ترکیه نیز از این تحولات مصون نیستند و در لیست های بعدی قرار دارند. بنابراین، بهار عربی مختص کشورهای عربی نبوده و همه کشورهای جهان را یکی پس از دیگری درمی نورد و هم اکنون نیز در آمریکا با شعار «وال استریت را تسخیر کنید!»، در جریان است. وال استریت، بزرگ ترین بازار بورس نیویورک است.
جنبش «وال استریت را تسخیر کنید!»، ۱۷ سپتامبر ۲۰۰۱ برابر با ۲۶ شهریور ۱۳۹۰، در منطقه مالی شهر نیویورک با هدف اعتراض به مسائلی هم چون فقر، بی کاری، قدرت و نفوذ شرکت های بزرگ، نابرابری های اقتصادی، اجتماعی، فساد اقتصادی، جنگ های خاورمیانه، بدهی دانش جویان، پاداش های زیاد برای مجریان وال استریت و… آغاز شد.
این در حالی است که هم زمان با اعتراضات مردمی «تسخیر وال استریت» و «تسخیر لس آنجلس»، معترضان جنبش «تسخیر واشنگتن» در روز شنبه ۷ اکتبر برابر با ۱۶ مهر، برای سومین روز متوالی در فریدم پلازا تظاهرات کردند.
اعتراضات سراسری هم سو با جنبش «وال استریت را تسخیر کنید!»، روزبروز گسترده تر و قوی تر شده و تجمعات اعتراضی علیه استثمار و فساد در آمریکا به ۸۴۷ شهر گسترش یافته است.
جنبش «وال استریت را تسخیر کنید!» از جمله به سوداندوزی شرکت ها و بنگاه های مالی و به طور کلی به سیستم سرمایه داری در آمریکا اعتراض دارد، می گوید که از حقوق ۹۹ درصد از مردم آمریکا در برابر یک درصد از طبقه مرفه و ثروت مند دفاع می کند.
رابرت کامیسو، یکی از معترضین به بی بی سی، گفته است: «اعتراض ما علیه پلیس نیویورک نیست. اعتراض ۹۹ درصد از مردم به یک درصدی است که قدرتی بیش از حد در اختیار دارند.»
او، می گوید: «ما هرج و مرج طلب نیستیم. ما شرور نیستیم. من یک مرد ۴۸ ساله هستم. تنها یک درصد از طبقه بالادستی، ۵۰ درصد از ثروت آمریکا را در اختیار دارد.»
هنری جیمز فری، یکی دیگر از معترضین گفته است: «این منصفانه نیست که دولت ما به جای مردم از شرکت های بزرگ حمایت می کند.»
تظاهرکنندگان، هم چنین به اخراج ۷۰۰ نفر از کسانی که در مدارس نیویورک کار می کردند، معترض بودند. این عده به خاطر کمبود بودجه و توسط شهرداری نیویورک از کارشان کنار اخراج شده اند. معترضان می گویند که این تصمیم دولت منجر به پایین آمدن کیفیت آموزش در شهر می شود و البته به «صف طولانی بی کاران در آمریکا می افزاید.»
اتحادیه های کارگری در آمریکا هم با اعتراض های وال استریت اعلام همبستگی کرده اند. از سویی، جان ساموئلسون، رییس اتحادیه کارگران حمل و نقل نیویورک در جدیدترین اظهارنظر خود اعلام کرده که صدای معترضین وال استریت همان صدای خانواده های کارگران است.
این در حالی است که بانک ها اجرای قانون جدید اصلاحات بانکی موسوم به قانون «دادفرانک» را باعث بالارفتن هزینه های خود و اجبار به دریافت هزینه برخی خدمات اعلام کرده اند. معترضان به سیاست های بانکی و عملیات جنگی آمریکا در افغانستان و عراق تنها دو دسته از بخش های این جنبش اعتراض متنوعی هستند که اکنون اطراف جنبش «وال استریت را تسخیر کنید»، حلقه زده اند.
بسیاری از تحصیل کردگان بی کار، یکی دیگر از گروه های بزرگ حاضر در این جنبش اجتماعی و اعتراضی است. بسیاری از آنان به رسانه ها گفته اند با وجود هزاران دلار هزینه ای که برای تحصیلات عالی کرده و بدهکاری قابل توجهی پیدا کرده اند، اکنون نمی توانند شغل متناسب با رشته تحصیلی خود بیابند و بعضا ناچارند تن به مشاغل پست بدهند.
شنبه ۹ مهر ماه، معترضان در اعتراض به برخورد خشن نیروهای امنیتی نیویورک، مقابل مرکز پلیس این شهر تظاهرات کردند. معترضین هم چنین جنبش «اشغال لس آنجلس» و اعلام همبستگی با جنبش «اشغال وال استریت» تشکیل داده و از صبح شنبه گذشته دست به تحصن زده اند. جنبش «اشغال شیکاگو» با اعلام شروع تحصن اعتراضی خود در مقابل بانک «فدرال رزرو»، گفته اند: این جا «میدان التحریر» ماست و اگر لازم باشد ماه ها در این جا خواهیم ماند. بنا به گزارش «نیویورک تایمز»، شش هزار زندانی زندان کالیفرنیا، از دوشنبه هفته گذشته در اعتراض به شرایط بد این زندان دست به اعتصاب غذا زده اند.
پرس تی وی، نوشته است: پلیس آمریکا بیش از ۱۰۰۰ معترض را در ایالت های مختلف این کشور دستگیر کرده است. «یورو نیوز»، نوشت، پلیس بی دلیل به ضرب و شتم معترضان پرداخت و سیاه پوستان هدف اول حملات خشن پلیس هستند.
روزنامه انگلیسی «میل آنلاین» نیز از کشیده شدن تظاهرات اعتراضی جنبش «اشغال وال استریت» به شهرهای بوستون، سیاتل، شیکاگو، لس آنجلس و دنور آمریکا خبر داده است.
ماریا آلوین، هماهنگ کننده جنبش اعتراضی «اکتبر ۲۰۱۱» به پرس تی وی گفته است شرکت های بزرگ و افراد ثروت مند کاملا دولت آمریکا را به اسارت خود در آورده اند. آلوین افزود: این نظامی است که ما قصد داریم آن را تغییر دهیم، چرا که این نظام دیگر برای مردم عادی جواب نمی دهد.
هم اکنون سران کاخ سفید و به طور کلی هیئت حاکمه ایالات متحده آمریکا در برابر تظاهرات های عظیم کارگران، بی خانمامان، بی کاران و آزادی خواهان آمریکایی، آن چنان به تکاپو افتاده اند که از یک سو، پلیس را سراغ تظاهرکنندگان فرستاده و صدها نفر را با ضرب و شتم دستگیر و زندانی کرده و از سوی دیگر، ریاکارانه با این جنبش اعلام همبستگی نموده اند.
گسترش بی سابقه این جنبش به شهرهای کوچک و بزرگ آمریکا سبب شده است تا سیاست مداران ناچار به موضع گیری در این باره شوند. سیاست مداران حزب دمکرات به خصوص می خواهند روی قطار جنبش اعتراضی بپرند و با جذب کردن آنان و شکل دادن به مطالبات شان، از وال استریت را تسخیر کنید!، به عنوان وزنه تعادل «تی پارتی» که جناح راست تر حزب جمهوری خواه است، استفاده کنند. حتی اوباما نیز با این معترضان هم دردی کرده و اشک تمساح ریخته است. او، گفته که ناراحتی این افراد در انتخابات سال ۲۰۱۲ بازتاب پیدا خواهد کرد؟! در همین روز نانسی پلوسی، هم حزبی اوباما و رهبر اقلیت دمکرات در مجلس نمایندگان نیز از معترضان وال استریت در نیویورک و دیگر شهرهای آمریکا تجلیل کرد. او نیز گفت که خدا حافظ آنان باشد و اظهار امیدواری کرد که این جنبش موثر باشد. به گفته پلوسی، پیام مردم آمریکا این است که دیگر بی احتیاطی عده ای در وال استریت نباید باعث بی کاری گسترده در خیابان های آمریکا شود. در واقع قدرت و عظمت جنبش وال استریت را تسخیر کنید!، حتی حاکمان آمریکا را نیز به موضع گیری وادار کرده است.
مسلما، هیچ کس با چنین همبستگی های ریاکارانه سران کاخ سفید و دیگر نمایندگان بورژوازی و به خصوص دو حزب عمده سوسیال دمکرات و جمهوری خواه دچار توهم نمی شود. زیرا چنین توهمی، برای جنبش «وال استریت را تسخیر کنید!» بسیار مضر است و آن را از مسیر اصلی خود منحرف می سازد. البته چنین سیاستی یک خاصیت دیگری هم برای سران هیئت حاکمه آمریکا دارد و آن هم سیاست تفرقه انداختن بین فعالین و گروه های مختلف این جنبش است.
تاکنون در تظاهرات هایی که در مقابل وال استریت، این سنبل سرمایه داری جهانی برگزار شده و به دستگیری بیش از ۱۰۰۰ نفر انجامیده، این پیام شفاف را دارد که این جنبش «وال استریت را تسخیر کنید!»، یک جنبش عظیم و گسترده علیه کاپیتالیسم است که در آن، جنبش کارگری و دیگر جنبش های آزادی خواه و انسان دوستی چون جنبش ضدجنگ، جنبش محیط زیست، جنبش دانش جویی، جنبش زنان، بی کاران، بی خانمانان و به طور کلی محرومان و ستم دیدگان جامعه حضور پیگیر و فعالی دارند. از این رو، همان طور که در این جنبش، گروه های مختلفی با دیدگاه های مختلفی حضور دارند، شعارهای متفاوت و مختلفی را نیز سر داده می شود که همگی انعکاس دهنده دردها و رنج ها و خواست های اکثریت مردم آمریکا هستند. بنابراین، یک پیام روشن و شفاف این جنبش، این است که: کارگران و محرومان جوامع مختلف علیه کاپیتالیسم متحد شوید! در عین حال، یک تفاوت بزرگ بین بهار عربی و بهار آمریکایی وجود دارد. مبارزه مردم کشورهای عربی و منطقه بحرانی خاورمیانه، عمدتا علیه اختناق و سانسور دیکتاتورهاست. در حالی که جنبش «وال استریت را تسخیر کنید،»، یک جنبش ضدسرمایه داری است. از این رو، طبیعی است که مبارزه جنبش های جاری منطقه ما نیز نباید صرفا به برکناری دیکتاتورها محدود باشد. هر چند که خود این حرکت گامی به پیش است. اما در عین حال، باید در این تحولات دست به عمق روابط و مناسبات سرمایه داری برد و از موضع طبقاتی، خواست های تاکتیکی و استراتژیکی طبقه کارگر و محرومان و ستم دیدگان جامعه را مطرح کرد.
این پیام جنبش های سیاسی – اجتماعی، از آمریکا تا سوریه، از لیبی تا مصر، از تونس تا بحرین، از اسپانیا تا یونان و به طور کلی در سطح بین المللی همه حکومت های جهان، چه از نوع و مدل به اصطلاح دمکراتیک و چه نوع و مدل دیکتاتوری را به لرزه درآورده است.
هم اکنون جنبش اعتراضی در آمریکا که با شعار وال استریت را تسخیر کنید آغاز شده، در این مدت کم تر از یک ماه نیز به بسیاری از شهرهای بزرگ و کوچک آمریکا رسیده است. هم زمان با ادامه این جنبش، شخصیت های مطرح آمریکایی نیز حمایت خود را از این جنبش عظیم اعتراضی اعلام کرده اند.
دیوید پترسون، فرماندار سابق ایالت نیویورک با حضور در جمع معترضان، حمایت خود از این اعتراضات را اعلام کرد. مایکل مور، مستندساز معروف آمریکایی، ریشه مشکلات، «سیستم سرمایه داری» است که ۲/۴۶ میلیون نفر آمریکایی زیر خطر فقر را در قرن ۲۱ بر جای گذاشته است.
نوآم چامسکی، اندیشمند برجسته آمریکایی ضمن حمایت از جنبش «اشغال وال استریت»، گفته است «اگر شما در خیابان های نیویورک قدم بزنید، فقر در همه جا قابل مشاهده بوده و زیرساخت ها و نیز مدارس در حال سرنگونی است.»
در سومین هفته اعتراض به سیستم سرمایه داری و سلطه بازار در سیاست های دولت آمریکا، شمار معترضان و حضور گسترده آن ها به صورت کم سابقه ای در حال افزایش است.
در چندین شهر در سراسر آمریکا، از شهرهای کوچک چند هزار نفری تا شهرهای مهم و تاثیرگذاری چون نیویورک و واشنگتن، کارگران، دانش جویان، بی کاران و بی خانمان ها به خیابان ریخته و دست به اعتراض زده اند.
تظاهرات های بزرگ و کوچکی در شهرهایی هم چون فلوریدا، نیوجرسی، فیلادلفیا، نورفولک، ویرجینیا، شیکاگو، هیوستن، سن آنتونیو، تنسه، پورتلند، سیاتل و لس آنجلس و… برپا شده است. معترضان در این تظاهرات ها، نسبت به افزایش فاصله طبقاتی میان ثروت مندان و فقرا و هم چنین فساد مالی میان سیاست مداران، علیه جنگ و غیره شعارهایی سر داده اند. به گزارش رویترز، از زمان آغاز فعالیت جنبش «وال استریت را تسخیر کنید!»، صدها تن فقط در نیویورک دستگیر شده اند.
براساس اخبار و گزارشات رسانه های مختلف، معترضان در واشنگتن پلاکاردهایی علیه سرمایه داری حمل می کردند. در شهر لس آنجلس، معترضان یکی از ساختمان بانک های آمریکا را اشغال کردند و پس از مدتی اشغال کنندگان دستگیر شدند. هم چنین صدها تن از ساکنان سانفرانسیسکو در حمایت از جنبش «وال استریت را تسخیر کنید!» در نیویورک دست به راه پیمایی زدند. معترضان در سانفرانسیسکو راه پیمایی خود را از بانک ذخائر فدرال آغاز کردند. اما این راه پیمایی به چندین خیابان در مناطق مرکزی نیز کشیده شد.
بسیاری از معترضان پلاکاردهایی که بر روی برخی از آن ها نوشته شده بود: «جنگ با کارگران را متوقف کنید»، در دست داشتند. «فیلیپ اوجه» یکی از سازمان دهندگان این راه پیمایی به رسانه ها گفته است: «ما قصد داریم به آن ها نشان دهیم که از این همه فساد صورت گرفته که ما با آن موافق نیستیم، ناامید و مایوس شده ایم.»
وی، افزود: «نظر شخصی من این است که این یک انقلاب مردمی است. من هر آن چه را که در زندگی انسان ها تغییر برای زندگی بهتر ایجاد کند، انجام می دهم.» این راه پیمایی که توسط گروه «اشغال سانفرانسیسکو» سازمان دهی شده بود در وب سایت خود اعلام کرده که اعضای این گروه به ارزش های اصلی جنبش «اشغال وال استریت» پایبند است.
اکنون با پیوستن بخش های دیگری به جنبش وال استریت را اشغال کنید، هم چون معترضان به جنگ و لشکرکشی آمریکا، ابعاد گسترده تری یافته است.
بخشی از معترضان، شنبه گذشته با نگهبانان بخش هوافضای موزه اسمیتسونین در واشنگتن درگیر شدند. این گروه از معترضان، مشخصا به استفاده از هواپیماهای بدون خلبان توسط ارتش آمریکا، معترضند.
بنا به گزارش الجزیره، نگهبانان موزه هوافضای واشنگتن، درهای آن جا را روی حدود ۱۰۰ نفر از معترضان بستند و برای متفرق کردن آنان از گاز فلفل استفاده کردند. یک نفر هم در این حادثه بازداشت شد. موزه اسمیتسونین بزرگ ترین موزه آمریکا محسوب می شود که شامل ۷ موزه تخصصی از جمله هوا فضاست.
اکنون نه تنها نشریات و رادیو تلویزیون های سراسری آمریکا از برگزاری تجمع های اعتراضی در شهرهای بزرگ از جمله واشنگتن، لس آنجلس، شیکاگو، هیوستن، آتلانتا و سینسیناتی گزارش می دهند، بسیاری از رسانه های محلی آمریکا نیز خبر از برگزاری تجمع های اعتراضی در مقیاس کوچک تر می دهند. در حالی که هفته پیش نیویورک صحنه راه پیمایی ۵ هزار نفره بود، روزنامه محلی بیلینگز گازت خبر از برگزاری اعتراض ۵۰ نفره در شهر کوچک کاسپر در ایالت وایومینگ داده است. کارشناسان می گویند شبکه های اجتماعی یکی از عوامل گسترش این جنبش اعتراضی به سراسر آمریکا و حتی به شهرهای کوچک آن است.
شایان ذکر است که بحران اقتصادی سرمایه داری که از سال ۲۰۰۸ آغاز شده، دوره های متفاوتی را تا زمانی که این بحران در اقتصاد آمریکا و اقتصاد جهانی اوج بگیرد و به این روزها برسد، پشت سر گذاشته است. پیش بینی ها بر این مبنا بود که در سال ۲۰۰۹ اوج مشکلات مربوط به بحران خواهد بود. در سال ۲۰۱۰، با ریختن پول های کلان به صندوق شرکت ها و بانک ها توسط دولت ها و فشار بر روی مزدبگیران و گرانی، این بحران تا حدودی کم تر شد. اما مجددا در سال ۲۰۱۱، این بحران اوج گرفت.
در واقع در سال ۲۰۱۰، جلو بحران با بدهی های دولتی کمی گرفته شد. پول های هنگفتی که باید صرف رفاه عمومی و خدمات اجتماعی و اشتغال و غیره باید می شد به جیب سرمایه داران ریخته شد. اما این بار افزایش کسر بودجه دولت ها نیز به بحران سرمایه داری اضافه گردید.
در شش ماه نخست سال ۲۰۱۱، آثار افزایش بدهی های دولتی و کسری بودجه نمایان شد. دولت های قدرت مند و پیشرفته ای چون آمریکا و دولت های اروپایی تلاش کردند تا با ارائه راه حل های جدیدی بر این بحران دوم که بحران بدهی ها بود، غلبه کنند.
در چنین شرایطی، برای مقابله با بحران جدید، سیاست محدودیت های اقتصادی و ریاضت کشی را به صحنه آوردند که این محدودیت ها، بر بخش عمومی جوامع فشار بیش تری آورد. به عبارت دیگر، این محدودیت ها از طرفی بر دست مزدها، اشتغال و بر تامین اجتماعی و به طور مستقیم بر اقشار کم درآمد جامعه، فشار فزاینده ای وارد کرد.
طرح های خروج از بحران که در آمریکا نیز به کار گرفتند، نه توجه به زیست و زندگی مزدبگیران و مردم محروم و رفاه عمومی، بلکه بیش تر در جهت حمایت از شرکت ها، بانک ها و موسسات مالی بود تا بتوانند خود را از بحران نجات دهند. این اقدام دولت های غربی، سبب شد که اکثریت مردم ناراضی شوند و دست به اعتراضات گسترده ای بزنند. اعتراضاتی که امروز در قلب سرمایه داری جهان، یعنی آمریکا خودش را به این شکل گسترده نشان داده است.
آمریکایی ها برای کنترل بحران خود، از جمله فروش اوراق خزانه در این کشور را گسترش دادند که از گذشته هم این امر رایج بود. در این میان، کشورهای صادر‌کننده کالا به آمریکا که بیش تر کشورهای آسیایی هستند این اوراق را خریداری کردند و دلاری که از صادرات کالای خود به دست آوردند دوباره در آمریکا سرمایه گذاری کردند. این سرمایه گذاری، از جمله یکی از راه های مطمئن و سودآور، همین خرید اوراق خزانه آمریکا بوده است. بنابراین، سرمایه داران آمریکایی، تا حدودی منابع مالی را خارج از مرزهای کشوری تامین می کردند. در حالی که در این سه سال گذشته، فشار اقتصادی برای عموم مردم بیش تر و بیش تر شده و به انفجار اجتماعی امروزی منجر گردیده است.
در حقیقت بحران امروز سرمایه داری در هر کشوری، بلافاصله تاثیر خود را در اقتصاد کشورهای دیگر و منطقه و جهان می گذارد. به همین دلیل با بحران یورو، نگرانی سرمایه داران آمریکایی نیز شدیدتر شد. به عبارت دیگر، بحران یورو نگرانی سرمایه داری جهانی را دوچندان کرد به طوری که اوباما، رییس جمهوری آمریکا خواستار پایان هرچه سریع تر بحران اقتصادی در منطقه یورو شد. باراک اوباما، با اشاره به این که بحران منطقه یورو تهدیدی برای اقتصاد جهانی محسوب می شود، از اروپایی ها خواست که هرچه سریع تر به بحران این منطقه پایان دهند. بنا به گزارش خبرگزاری آلمان، باراک اوباما، گفت: «بحران اروپا، رشد اقتصادی آمریکا را تحت تاثیر قرار داده است و افزود که امیدوار است اروپایی ها با برنامه های عملی خود در نشست «جی -۲۰» هرچه سریع تر با این بحران مقابله کنند.»
نشست جی – ۲۰ قرار است اوایل ماه نوامبر سال جاری در فرانسه برگزار شود. در همین حال وزیر خزانه داری آمریکا نیز نسبت به پیامدهای بحران منطقه یورو برای آمریکا، هشدار داده است. او، گفته که: اروپایی ها باید پول بیش تری را صرف حل مشکلات برخی کشورهای مقروض منطقه یورو کنند. وزیر خزانه داری آمریکا، افزود: اروپا، هم چنان و به گونه ای تنگاتنگ با اقتصاد جهان و آمریکا در ارتباط است. اوباما که در جمع نمایندگان کنگره سخن می گفت از آن ها درخواست کرد که از برنامه پیشنهادی وی برای احیای بازار کار این کشور حمایت کنند.
برنامه اقتصادی پیشنهادی اوباما، اختصاص ۴۵۰ میلیارد دلار را برای احیای بازار کار و ایجاد فرصت های شغلی در اقتصاد آمریکا پیش بینی کرده است. این در حالی است که جمهوری خواهان مخالف اوباما، بارها با این برنامه مخالفت کرده اند. طبق اظهارات اوباما، رشد اقتصادی آمریکا نسبت به ابتدای سال جاری با رشد کم تری همراه بوده است. سنای آمریکا نیز طی روزهای آتی درباره طرح اقتصادی اوباما تصمیم گیری می کند.
در این میان، باراک اوباما اقرار کرده است که اقتصاد آمریکا، فرصت های شغلی کافی برای کسانی که در پی یافتن کار هستند ایجاد نکرده است.
مقام های آمریکایی، اعلام کرده اند از ماه مارس گذشته حدود چهار دهم درصد بر شمار بی کاران افزایش یافته است، اما در ماه ژوئن تغییر محسوسی در میزان بی کاری رخ نداده است.
اکثریت مردم آمریکا، با مشکلات عدیده ای دست و پنجه نرم می کنند. برای مثال، موسسه نظرسنجی گالوپ، در گزارشی نوشت که ۸۱ درصد از مردم آمریکا از روشی که واشنگتن در اداره کشور اتخاذ کرده است، رضایت ندارند. از زمان آغاز نظرسنجی موسسه گالوپ، درباره میزان رضایت مردم آمریکا از روش اداره امور این کشور در چهل سال پیش، نظرسنجی اخیر بالاترین میزان نارضایتی را نشان می دهد. این نظرسنجی، هم چنین نشان می دهد ۸۲ درصد مردم آمریکا از عملکرد کنگره این کشور ناخشنودند. البته نارضایتی عمومی در آمریکا به مقاماتی که از طریق انتخابات تعیین می شوند، محدود نمی شود بلکه ۵۳ درصد شرکت کنندگان در این نظرسنجی به صاحبان مشاغل دولتی نیز بی اعتمادند یا اعتماد اندکی دارند.
بدین ترتیب، جنبش «وال استریت را تسخیر کنید!»، متاثر از اوضاع اقتصادی و اجتماعی کنونی آمریکاست. اولین نشانه تولد این جنبش، به روز ۱۷ سپتامبر ۲۰۱۱ باز می گردد. این روز هزاران نفر از فعالان جنبش های اجتماعی مختلف در برابر ساختمان بورس اوراق بهادار نیویورک در خیایان وال استریت تجمع کردند و اعلام کردند تا زمانی که به خواست هایشان رسیدگی نشود، به تجمع خود پایان نخواهند داد. این معترضان از سه هفته پیش با جمع شدن در نزدیکی وال استریت و دعوت از مردم برای پیوستن به آن ها، در تلاشند مطالبات خود را با قدرت متحدانه سیاسی، اجتماعی و طبقاتی خود به سرمایه داران و دولت تحمیل کنند.
خواست های گوناگونی که از حل بی کاری، بیمه تامین اجتماعی تا پایان بخشیدن به جنگ های آمریکا در جهان و ایجاد شغل برای جوانان را در برمی گیرد. آن چه که این خواست های گوناگون را به هم گره زده، این است که این جمع ها بر این عقیده اند مدیران مالی در وال استریت و به طور کلی سیستم سرمایه داری، مسبب همه این مشکلات هستند.
در واقع این روزها بخش تغییر در آمریکا به مساله روز خانواده ها، به ویژه خانواده های محروم و کارگری تبدیل شده است. سئوال این است جنبشی که در وال استریت نیویورک متولد شد و قلب اش نیز در آن جا می زند آیا قادر خواهد بود رهبری واقعی سازش ناپذیر خود را پیدا کند؟
در هر صورت همه این وقایع نشان می دهند که که سیستم کاپیتالیسم بیش از این نمی تواند به سیاست های بردگی خود علیه کارگران و محرومان جوامع مختلف ادامه دهد. اما سئوال مهم تر آن است که آیا طبقه کارگر با استراتژی کمونیستی خود، قادر خواهد بود این وضعیت را به نفع طبقاتی خود و همه محرومان و ستم دیدگان تغییر دهد؟ یا این که هم چون تاریخ گذشته، محصول مبارزه و جان فشانی های این جنبش های سیاسی – اجتماعی حق طلب و عالانه و آزادی خواه علیه سیستم سرمایه داری بی رحم را باز هم گرایشات رنگارنگ بورژوازی لیبرال درو خواهند کرد؟!
سه شنبه نوزدهم مهر ۱۳۹۰ – یازدهم اکتبر ۲۰۱۱
* یادداشت روز دیدگاه