دو نهاد حقوق بشری “فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر” و “جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران” روز گذشته با انتشار بیانه ای به سرکوب و محاکمه غیر قانونی برخی از دانشجویان در ایران پرداخته و عبدالکریم لاهیجی، نایب رییس فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر و رییس جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران تاکید کرده که، «دولتمردان ایران باید پاسخگوی استفاده گسترده از شکنجه و دیگر موارد فاحش نقش حقوق بشر باشند.

به گزارش دانشجونیوز به نقل از گزارش تارنمای فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر عبدالکریم لاهیجی، نایب رییس فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر و رییس جامعه دفاع از حقوق بشر در ایران گفته است: «قوه قضاییه با نمایش دیگری از مضحکه ‘عدالت’ نشان داده که در نفی حقوق زندانیان مرزی نمی شناسد. دانشجویان، همچون دیگر زندانیان عقیدتی، برای اعترافات دروغ مورد شکنجه جسمانی و روانی قرار می گیرند و موازین قضایی در مورد آنها زیر پا گذاشته می شود. کمیته حقوق بشر سازمان ملل که بر اجرای میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی نظارت دارد پرونده جمهوری اسلامی ایران را در ماه آینده ـ اکتبر ـ مورد بررسی قرار خواهد داد و دولتمردان ایران باید پاسخگوی استفاده گسترده از شکنجه و دیگر موارد فاحش نقش حقوق بشر باشند.»

در ادامه این نهادها در بیانیه به وضعیت دانشجوی زندانی، علی اکبر محمد زاده پرداخته و در بیانیه خود آورده اند که «بنا به گزارش های منتشره در تاریخ ۲۶ شهریور ۱۳۹۰، شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی آقای علی اکبر محمدزاده فعال دانشجویی ۲۲ ساله را به اتهام تبلیغ علیه نظام، تجمع و تبانی علیه امنیت کشور و اخلال در نظم عمومی به ۶ سال زندان محکوم کرده است. مادر آقای محمدزاده در روز ۲۶ شهریور به بخش فارسی بی بی سی گفت که فرزندش، که «یکی از دانشجویان نخبه» است، طی بازداشت پیش از محاکمه شکنجه شده و خاطرنشان کرد که قاضی پرونده به مورد مشخصی که مصداق ارتکاب جرم باشد اشاره نکرده است. آقای محمدزاده، دانشجوی مهندسی مکانیک و دبیر انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف، در تاریخ ۲۶ بهمن ۱۳۸۹، یک روز پس از تظاهرات گسترده خیابانی، دستگیر شد. او ۵۴ روز در سلول انفرادی به سر برد و فشار شدیدی را برای اعتراف اجباری و اتهام زنی به خود متحمل شد، در حالی که وکیل اصلی او از امکان دفاع از او در دادگاه محروم ماند. با وجود صدور حکم دادگاه بدوی و اعتراض آقای محمدزاده به این حکم، او هنوز در زندان اوین در بازداشت به سر می برد.»

این بیانیه همچنین به وضعیت آقای امید کوکبی، دیگر دانشجوی نخبه در زندان پرداخته و وعده است: «آقای امید کوکبی ۲۹ساله، دانشجوی دیگری که دارای دستاوردهای ممتاز علمی است، در تاریخ ۱۰ بهمن ۱۳۸۹ در راه بازگشت به امریکا در فرودگاه تهران بازداشت شد و هنوز پس از ۸ ماه هنوز بدون محاکمه در زندان اوین در بازداشت به سر می برد. آقای کوکبی که دانشجوی دوره فوق دکترای فیزیک هسته ای در دانشگاه تگزاس امریکا است، درجه کارشناسی خود را ازدانشگاه صنعتی شریف در ایران و دکترایش را از اسپانیا دریافت کرده است. او تاکنون ۷ مقاله در نشریه های علمی منتشر و آنها را در ۱۶ کنفرانس ارائه کرده است. بنا به گزارش ها، او در هیچ فعالیت سیاسی شرکت نداشته، اما به اقدام علیه امنیت ملی از طریق ارتباط با «کشور متخاصم» و کسب درآمد نامشروع به دلیل دریافت بورس در امریکا متهم شده است. آقای کوکبی که ۳۶ روز در سلول انفرادی زندانی بود در نامه ای به رییس قوه قضاییه در تیر ۱۳۹۰ نوشت که از ترس و زیر فشار اتهام ها را با اعتراف دروغ پذیرفته است. وی از اقلیت ترکمن و اقلیت مذهبی سنی مذهب است.»

این سازمان ها با اشاره به اینکه «زندگی ده ها دانشجو در حال حاضر در زندان های سراسر کشور رو به تباهی است. گستردگی مخالفت جنبش دانشجویی با رژیم و سرکوب شدید این جنبش به دست رژیم ثبت تمام جزییات را مشکل کرده است. با توجه به این مساله، نام های زیر تنها معدودی از صدها دانشجویی را در بر می گیرد که یا در بازداشت به سر می برند یا به زندان های طولانی مدت محکوم شده اند.»

• بهاره هدایت، دانشجو و فعال حقوق زنان، از ۱۰ دی ۱۳۸۸ به اتهام توهین به رهبری و رییس جمهور، تبلیغ علیه نظام و اقدام علیه امنیت ملی حکم ۵/۹ سال زندان خود را می گذراند.

• مجید توکلی، فعال دانشجویی، که در سال های گذشته چندین بار بازداشت شد، از ۱۶ آذر ۱۳۸۸ به اتهام مشارکت در تجمعات غیرقانونی، تبلیغ برضد نظام، توهین به «رهبر انقلاب و رییس جمهور» حکم زندان ۵/۸ سال را می گذراند.

• فرزاد مددزاده و شبنم مددزاده (خواهر او) ماه ها پیش از انتخابات ریاست جمهوری در ۲ اسفند ۱۳۸۷ بازداشت و به اتهام محاربه به ۵ سال زندان در تبعید محکوم شدند. فرزاد مددزاده در زندان دورافتاده رجایی شهر است، اما شبنم مددزاده در حال حاضر در زندان اوین به سر می برد.

• ضیا نبوی، عضو شورای دفاع از حق تحصیل، در ۲۴ خرداد ۱۳۸۸ دستگیر و پس از بازداشت طولانی و شکنجه به اتهام محاربه به ۱۰ سال زندان در تبعید محکوم شد. او که دوره کارشناسی مهندسی شیمی را به پایان رسانیده، در سال ۱۳۸۷ از تحصیل در دوره کارشناسی ارشد جامعه شناسی محروم شد. آقای نبوی حکم زندان خود را در استان خوزستان در جنوب می گذراند.

• عاطفه نبوی (دختر عموی ضیا نبوی)، کارشناس مهندسی متالورژی که از ادامه تحصیل در دوره کارشناسی ارشد محروم شد، در ۲۴ خرداد ۱۳۸۸ دستگیر و به اتهام محاربه به ۴ سال زندان محکوم شد. وی در حال حاضر در زندان اوین حکم خود را می گذراند.

• دانشجویان دیگری که حکم های طولانی زندانی را می گذرانند از این جمله هستند: یاسر گلی (دانشجوی کُرد، ۱۵ سال)؛ حامد روحی نژاد (۱۱ سال)؛ میلاد اسدی (۷ سال)؛ مجید دری (۶ سال در زندانی دورافتاده در خوزستان)؛ حسن اسدی زیدآبادی (۵ سال)؛ علیرضا عاشوری (۵ سال)؛ پویا قربانی (۶ سال)؛ مهدی خدائی (۴ سال)؛ علی عجمی (۴ سال؛ در زندان دورافتاده رجایی شهر)؛ مهدیه گلرو (۳ سال و ۴ ماه).

در بخش انتهای این بیانیه به حملات نیروهای لباس شخصی به خوابگاه دانشگاه های تهران، شیراز و اصفهان پرداخته و نوشته است: «نیروهای لباس شخصی، گارد ویژه نیروی انتظامی به همراه یگان ویژه سپاه پاسداران پس از انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸ با خشونت تمام به خوابگاه های دانشجویی در تهران، اصفهان و شیراز حمله و آنها را تخریب کردند. در نتیجه، ۵ دانشجو درتهران، دو دانشجو در اصفهان و دو دانشجو نیز در شیراز کشته شدند. در خوابگاه دانشگاه تهران در حمله روز ۲۴ خرداد ۱۳۸۸، ۱۰۰ نفر از دانشجویان دستگیر شدند. اما به جای رسیدگی به حمله و کشتار، دادگاه های نظامی در حدود ۴۰ نفر از دانشجویان را که به قوه قضاییه شکایت کرده بودند محاکمه و در اردیبهشت ۱۳۹۰ به حکم هایی از جمله جریمه نقدی، شلاق و حکم های زندان از ۳ تا ۱۰ ماه محکوم کردند. از آن پس نیز، چندین دانشجو جان خود را در تظاهرات اعتراضی یا در زندان ها از دست داده اند. صدها دانشجو در سراسر کشور از دانشگاه ها اخراج و از ادامه تحصیل محروم شده اند.»

این بیانیه همچنین به قربانیان اصلی سرکوب های دانشجویی در ایران اشاره کرده و آورده است : «سازمان های مستقل دانشجویی و فعالان دانشجویی به ویژه پس از انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸ با آزار و اذیت و سرکوب شدید روبرو بوده اند. دفتر تحکیم وحدت، اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان دانشگاه ها، یکی از قربانیان اصلی این سرکوب بوده است.»