اقتدارگرایان با زندانیان سیاسی و فعالان اجتماعی و کارگری همانند  گروگان هایی برخورد می‌کنند  که در معاملات دیپلماتیک آنان را وجه المصالحه قرارمی‌دهند. انتخاب هیات ایرانی به مجمع ریاست سازمان جهانی کار، هم زمان با آزادی موقت منصور اسانلو و تشدید فشار بر سایر فعالان کارگری، بیانگر همان بده بستان‌هاست.

دستگیری، صدور کیفر خواست، محاکمه و فشار بر زندانیان و خانواده های داغدیدگان، به اموری عادی تبدیل شده است. محکوم کردن فریبرز رییس دانا، از یاران کانون مدافعان حقوق کارگر، به اتهام نوشتن و بیان کردن نظراتش در دفاع از حقوق انسانی، بیش از هر چیز، سند محکومیت اقتدارگرایانی است که  به بن بست رسیده‌اند. مساله شکنجه و تجاوز در زندانها و برقراری دادگاه‌های فرمایشی، دیگر بر هیچ کس  پوشیده نیست و نمی توان آن را با محکومیت دیگران،  پرده پوشی کرد. این حکم و احکام مشابه، ادعانامه‌ای است که محاکمه گران، علیه آزادی بیان و اندیشه صادر کرده‌اند.

این حکم محکومیت، در حالی صادر می شود که صاحبان قدرت تلاش می کنند با آزادی موقت برخی زندانیان مانند منصور اسانلو که دوران محکومیتش در حال اتمام است، از خود چهره‌ای دیگر ارائه دهند و در نهادهای بین المللی همانند سازمان جهانی کار، این گونه تبلیغ کنند که سیاست های حاکم درباره‌ی بگیر و ببندها تغییر کرده است. هرچند ما آزادی منصور اسانلو،‌ رییس هیات مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد را به فال نیک می‌گیریم و از آن استقبال می‌کنیم، اما زندانی بودن ابراهیم مددی و رضا شهابی، از اعضای سندیکای کارگران شرکت واحد و بهنام ابراهیم زاده از فعالان کارگری، صدور احکام اولیه زندان برای دیگر فعالان اجتماعی و در حبس نگه داشتن آنان، دستگیری فعالان کارگری از جمله  شاهرخ زمان و… در تبریز، برگزاری دادگاه برای علی نجاتی عضو سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه و دوازده نفر از فعالان کارگری کردستان، مرگ‌های شبهه‌برانگیز و بی‌پاسخ زنده‌یادان هاله سحابی (در زمان مرخصی موقت از زندان و در مراسم خاکسپاری پیکر پدرش مهندس عزت الله سحابی) و هدی صابر (در زندان و در حال اعتصاب غذا) همه و همه نشانگر آن است که هیچ گونه تغییر اساسی در سیاست‌های اقتدارگرایان، در برابر فعالیت های مستقل اجتماعی و کارگری به وجود نیامده است.

اقتدارگرایان با زندانیان سیاسی و فعالان اجتماعی و کارگری همانند  گروگان هایی برخورد می‌کنند  که در معاملات دیپلماتیک آنان را وجه المصالحه قرارمی‌دهند. انتخاب هیات ایرانی به مجمع ریاست سازمان جهانی کار، هم زمان با آزادی موقت منصور اسانلو و تشدید فشار بر سایر فعالان کارگری، بیانگر همان بده بستان‌هاست.

در تاریخ دیپلماسی جهانی سابقه ندارد که دولتی با شهروندان خودش به عنوان گروگان‌های سیاسی برخورد کند و از زندانی کردن آنان در بدست آوردن امتیازات دیپلماتیک استفاده کند.

ما ضمن محکوم کردن این بده بستان‌ها،‌ خواهان آزادی بی قید و شرط کلیه زندانیان سیاسی و عقیدتی و پذیرش مقاوله‌نامه‌های بین‌المللی و میثاق‌های حقوق بشری و اجرای آنها بدون هیچ عذر و بهانه‌ای هستیم.

بار دیگر اعلام می‌کنیم که به بند کشیدن، شکنجه، زندانی کردن و کشتار مخالفان سیاسی، آینده محتوم اقتدارگرایان و حاکمیت های رو در روی مردم را تغییر نخواهد داد. تنها راه، واگذاری حاکمیت به مردمی است  که ده ها سال است برای کسب آزادی و برابری مبارزه می کنند و تا به دست آوردن آزادی و برابری، از پای نخواهند نشست.
کانون مدافعان حقوق کارگر
http://kanoonmodafean1.blogspot.com