بار دیگر کارگران سراسر دنیا روز جهانی همبستگی طبقانی و مبارزاتی خود را در شرایطی برگزار می کنند که بحران فراگیر اقتصادی و سیاسی، جهان سرمایه داری را در برگرفته است.

این اوضاع بحرانی چه در کشورهای متروپل و چه در کشورهای پیرامونی اوضاع و تحرکات سیاسی متفاوتی را موجب گشته است. از جانب امپریالیست ها،  جنگ افروزی و انواع توطئه ها ، و از جانب توده ها و کارگران مقاومت هر چه بیشتر و مبارزه های بسیاری را دامن زده است. اردوی کار و سرمایه هر چه بیشتر رودررو قرار گرفته اند، اعتصابات و اعتراضات سال گذشته در اروپا نظیر: یونان، فرانسه، اسپانیا و اخیرا” انگلستان بیانگر این واقعیت اند.

هم اکنون  و به دنبال خیزش توده ها، کارگران و زحمتکشان در خاور میاونه و شمال آفریقا، تلاش های دولت های سرمایه داری بزرگ در به  انحراف  کشاندن و کنترل مبارزات آزادیخواهانه آنان را شاهدیم .

در کشور ما نیز وضعیت زیستی و اجتماعی کارگران ، مزد بگیران و زحمتکشان به دلیل تعرض همه جانبه به حقوق بنیادین کارگران و توده ها و پایمال کردن هر گونه آزادیهای سیاسی و اجتماعی و حتی فردی، بعلت حاکمیت استبدادی جمهوری اسلامی بمراتب اسفناک  تر شده  است . در سال گذشته باز هم بر دامنه یورش حکومت و کارفرمایان به سطح زندگی و حقوق کارگران افزوده شد، دولت سرکوبگر احمدی نژاد و مجلس ارتجاعی با تصویب قوانین، لوایح و مقررات جدید و طرح ریاکارانه یارانه ها به سطح معیشت کارگران و زحمتکشان یورش بیشتری آورده اند ، و به سوء استفاده از ارتش بیکاران پرداختند تا  روابط ظالمانه میان کارگر و کارفرما را تداوم بخشند. 

سیاست ضد مردمی سالیان دراز حکومت اسلامی موجب افزایش بیکاری ، سلب امنیت شغلی ، افزایش  قراردادهای موقت کار،  گشترش سلطه شرکتهای پیمانکاری ، کاهش خدمات درمانی و بهداشتی، افزایش ساعات کار، گسترش کار کودکان و زنان خیابانی شده است و به طور خلاصه گرانی ، فقر و فلاکت فزاینده ای را برای کارگران و زحمتکشان  به همراه داشته است .

سال گذشته توده های به جان آمده اعتراضات و تظاهرات خیابانی خود را ادامه دادند  و تنها از ۲۵ بهمن تا ۲۵ اسفند علیرغم سرکوبهای شدید و همه جانبه حکومت اسلامی، پنج بار به مناسبتهای مختلف به تظاهرات پرداختند و شعارهای رادیکال در نفی رژیم و ولایتش سر دادند .جنبش های دانشجویی و زنان نیز فعال بوده اند. کارگران و مزدبگیران  نیز با صدها حرکات اعتراضی ، تظاهرات ، تحصن و راهپیمایی در سراسر کشور اعتراض خودر ا  به وضعیت موجود نشان دادند . آنان علیرغم سرکوب اعتراضاتشان و  زندانی شدن فعالین کارگری نظیر منصور اسانلو ، ایرج مددی ، علیرضا شهابی و دیگران به مقاومت و مقابله خود تدوام بخشیدند  تنها در فروردین سال جدید اجتماع اعتراضی کارگران  کشت و صنعت و کارگران برق تهران  در مقابل مجلس ، تجمع اعتراضی کارگران پالایشگاه آبادان ، اعتراضات صنفی کارگران برق کرمانشاه ، راهپیمایی کارگران و کارمندان مخابرات راه دور شیراز و اعتصاب ده هزارنفری کارگران مجتمع پتروشیمی اهواز با درخواست قرارداد مستقیم و افزایش دستمزد به مدت ده روز نمونه های  بارز آنند.

مهمترین خواست های کارگران عمدتا” صنفی است، خواست هایی چون:  پرداخت حقوق معوقه – که بخشا” تا یکسال و بیشتر نیز پرداخت نشده – ، افزایش دستمزد، لغو قرار داد موقت، خدمات اجتماعی و بیمه و حق داشتن تشکل مستقل و آزاد کارگری را شامل میشوند.

در سال گذشته حق داشتن تشکل مستقل کارگری و بویژه  سندیکایی، ضرورت، نقش و اهمیت آن در بعد بسیار وسیع و فراگیر برای کارگران و مزد بگیران بسیار مطرح بوده است و در این رابطه با تلاشهای فداکارانه گامهایی نیز به جلو برداشته اند . با این حال، علیرغم آمادگی ذهنی و افزایش آگاهی و خود اتکایی کارگران برای سازمان یابی و افزایش دامنه فعالیت آنها و با وجود افزایش حمایت و همبستگی اتحادیه های کارگری بین المللی از آنان ، جنبش احیاء و یا ایجاد سندیکاها و یا اساسا” تشکل یابی مستقل هنوز با دشواریها و موانع جدی روبرو است . اصلی ترین مانع همانا نبود شرایط دمکراتیک است که علت اصلی آن نیز  وجود حاکمیت جمهوری اسلامی  و اعمال  سیاست های سرکوبگرانه  و ضد کارگری  آن است. برداشتن این مانع نیازمند همبستگی و اتحاد جنبش های کارکران و زحمتکشان، زنان و دانشجویی و همچنین نیازمند همبستگی و حمایت احزاب و سازمانها ی کارگری  با دیگر سازمان  ها و  نهادهای اجتماعی، مدنی و دمکراتیک دیگر جنبش های احتماعی است .

زنده باد همبستگی طبقاتی و مبارزاتی کارگران !
زندانی سیاسی آزاد باید گردد !
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی!

کمیته دفاع از آزادی و برابری در ایران –  وین
۵ اردیبهشت