طبقۀ کارگر و سایر زحمتکشان در افغانستان در بیحقوقی مطلق بسر می برند و سهمشان از مواهب دنیا جزء جنگ، ویرانی، ارتجاع و محنت و فقر بیشتر چیزی دیگری نبوده و نیست. در جدال دو کمپ ارتجاع امپریالیستی قبل از همه این طبقۀ کارگر و مردم زحمتکش است که قربانی شده و از هستی ساقط می گردند. نسل جوان آن، نیروی عظیمی که هر روزه به ارتش ذخیرۀ نیروی کار می پیوندد، بخشأ برای امرار معاش راهی بازار کار کشورهای همجوار می شوند؛ بخشی از کارگران مهاجر افغانستانی در کشورهای همسایه از جمله در ایران به اشکال برده واری مورد ستم و استثمار قرار می گیرند.

زنده باد اول می روز اتحاد و همبستگی جهانی طبقه کارگر!
امسال طبقه کارگر جهان در شرایطی به استقبال اول ماه می (روز همبستگی جهانی طبقه کارگر) می رود که نظام سرمایه داری همچنان در چنبرۀ بحران اقتصادی مزمن گرفتار می باشد. بحران کنونی که نتیجه خصلت ذاتی نظام کاپیتالیستی است ارمغانی جزء جنگ، بی حقوقی، نیگونبختی مضاعف و تشدید فقر برای اکثریت ملیونی کارگران و زحمتکشان جهان در پی نداشته است. بورژوازی جهانی برای خلاصی و رهائی از بحران کنونی، که دارد ادامه حیاتش را به چالش می کشد، یورش ددمنشانۀ به سطح درآمد و معیشت مردم در ابعاد گسترده ئی را سازمان داده است. در تقابل با این یورش لجام گسخته، اکثریت مردم زحمتکش جهان در پیشاپیش آنها طبقه کارگر، از یونان، اسپانیا، انگلستان، امریکا و فرانسه … تا شمال افریقا و خاورمیانه در صف ملیونی دست به اعتراض زده و جنبش عظیم و بی نظیر اجتماعی را که نوید بخش فرداهای بهتر می باشد را براه انداخته است.

طبقه کارگر، جوانان و مردم زحمتکش در تونس و مصر با براه انداختن جنبش عظیم توده ئی و با به زیر کشیدن دولتهای فاسد و دیکتاتورهای عزیز کردۀ نظام سرمایه داری جهانی، برای نخستین بار پس از یکه تازی بلا منازع نیولیبرالیسم در این چند دهه بارقۀ امید برای تغییر به نیرو و توان خود در دل ستمدیده گان را بر افروخت. عصیان توده ئی جاری در خاورمیانه و شمال افریقا، مُهر ابطال بر این تصور واهی که دیگر گویا دوران انقلاب و انقلابی گری به سر رسیده است را کوبید و باعث شد تا یکبار دیگر امید به آیندۀ بهتر و ایجاد دنیای درخور و شایستۀ انسان در دل مردم آزادیخواه، محرومین و طبقۀ کارگر جهان زنده شود.

طبقۀ کارگر و سایر زحمتکشان در افغانستان در بیحقوقی مطلق بسر می برند و سهمشان از مواهب دنیا جزء جنگ، ویرانی، ارتجاع و محنت و فقر بیشتر چیزی دیگری نبوده و نیست. در جدال دو کمپ ارتجاع امپریالیستی قبل از همه این طبقۀ کارگر و مردم زحمتکش است که قربانی شده و از هستی ساقط می گردند. نسل جوان آن، نیروی عظیمی که هر روزه به ارتش ذخیرۀ نیروی کار می پیوندد، بخشأ برای امرار معاش راهی بازار کار کشورهای همجوار می شوند؛ بخشی از کارگران مهاجر افغانستانی در کشورهای همسایه از جمله در ایران به اشکال برده واری مورد ستم و استثمار قرار می گیرند. سهم شان از ایجاد ثروت هایی عظیم اجتماعی، چیزی جزء استثمار شدید، تحقیر و اهانت نیست. بنأ طبقه کارگر در کل و از آن میان کارگر مهاجر افغانی جهت بدست آوردن حقوق حقۀ شان راهی جزء اتحاد و همبستگی با هم طبقه یی های شان ندارند. طبقه کارگر با اتحاد و سازمانیابی و با به میدان آمدن و دست بردن به ابزار مبارزه است که می تواند دولتهای بورژوایی و طبقات حاکم را چلنج نماید و در قبال خواسته ها و مطالباتش به تمکین وادارد. اول می نتنها روز همبستگی و اتحاد جهانی طبقه کارگر بل روز اعلام کیفرخواست طبقه کارگر علیه نظام کارمزدی و برده گی سرمایه داری در سراسر جهان است.

سرمایه داری جهانی و ایادی محلی آن در افغانستان مسبب اصلی همۀ مصائبی اند که امروز از مردم و زحمتکشان  قربانی می گیرد. مبارزه با نظام سرمایه داری در پیوند عمیقی با مبارزه علیه اشغالگران و ارتجاع  هار اسلامی قرار دارد. رهائی و خلاصی جامعه از شر ارتجاع، جنگ و فقر و نابرابری در گرو به میدان آمدن و سازمانیابی طبقه کارگر و جنبش سوسیالیستی متعلق به آن است. سازمان سوسیالیستهای کارگری افغانستان در راه سازمانیابی و تحزب طبقه کارگر افغانستان لحظه ئی هم از تلاش و پیکار باز نمی ایستد و به عنوان یک سازمان سوسیالیستی کارگری وظیفه انترناسیونالیستی خودش می داند که امر پیوند و همبستگی طبقه کارگر افغانستان با طبقه کارگر جهانی و جنبش سوسیالیستی کارگری را تسهیل نماید؛ رهائی از ستم و استثمار سرمایه و ایجاد یک دنیای بهتر، بدون اتحاد و همبستگی کارگران سراسر جهان و بدون جدال قطعی و نابودی نظام مبتنی بر استثمار و نابرابری ممکن و میسر نیست.

زنده باد اول می روز همبستگی و اتحاد جهانی طبقه کارگر!
زنده باد سوسیالیسم!

سازمان سوسیالیستهای کارگری افغانستان
۲۵ اپریل ۲۰۱۱، ۵ ثور ۱۳۹۰