حسین علیزاده در مجوز گرفتن هنرمندانى مانند آقاى شجریان را بسیار سخیف است ؛آن هم اینکه بسیارى از کسانى که صلاحیت بررسى یک کار هنرى را ندارند که به نظر من این توهین بزرگى به هنرمند است.

ایلنا:
حسین علیزاده در نشست مطبوعاتى صبح امروز(۲۶ بهمن) به مناسبت برگزارى تور کنسرت وى در شهرستان‌هاى مختلف؛ در خانه هنرمندان حاضر شد و ضمن گلایه از شرایط امروز موسیقى ایران؛ گفت: موسیقى ایرانى متعلق به همه‌ى ایرانیان است و مردم حق دارند که از این نعمت برخوردار شوند اما متاسفانه در بسیارى از شهرستان‌ها امکان اجراى صحنه‌اى وجود ندارد. در قبل از انقلاب نیز در شهرستان‌ها برنامه‌اى نبود و تنها جشن هنر شیراز بود که در این شهر(شیراز) برگزار می‌شد. ما امروز بسیار خوشحالیم که می‌توانیم بعداز سال‌هاى سال با هموطنان خودمان در شهرستان‌هاى مختلف دیدار داشته باشیم کمااینکه این اجرایى باشد براى اجراهاى مفصل‌تر.

وى افزود: موسیقى ایرانى درمقایسه با قبل از انقلاب رشد داشته است اما این رشد ناکافى بوده است. درست است که ما در کشور با مشکلاتى مواجه بوده‌ایم اما همین هنر ایرانى در خارج از کشور رشد چشمگیرى داشته است و هنرمندان ایرانى بسیارى امکان کار و اجرا داشته‌اند.
حسین علیزاده با اشاره به اینکه ۲۰ سال از همکارى وى با مجید خلج می‌گذرد، خاطرنشان کرد: طى اجراهاى مختلفى که با مجید خلج در کشورهاى مختلف اروپایى و امریکایى داشتم؛ نوعى از کار موسیقایى را تجربه کردیم که با بداهه‌نوازى موسیقى ردیفى متفاوت است و اجراى این نوع موسیقى درست است که به ریشه‌هاى موسیقى دستگاهى وابسته است اما در اجرا هنرمند آزادى عمل بیشترى دارد.

این نوازنده‌ى سازهاى کوبه‌اى که هم‌اکنون در فرانسه اقامت دارد، درباره‌ى تدریس ساز تنبک در آکادمى موسیقى کشور نیز گفت: برخورد غربی‌ها با موسیقى ما یک برخورد کاملا آگاهانه است. آنها هنگامى که به موسیقى ایرانى می‌پردازند؛ می‌خواهند آن را با عرفان ایرانی، جهان‌بینى ایرانی، معمارى ایرانی، طراحى باغ‌هاى ایرانى و غیره مرتبط کنند.

وى با اشاره به اینکه سازهاى کوبه‌اى و ضربى به فرهنگ‌ غربی‌ها نزدیکى بیشترى دارد، در بخش دیگرى از سخنان خود گفت: جالب اینکه بسیارى از مردمى که با این ساز ارتباط برقرار می‌کنند؛ صرفا موزیسین نیستند و ارتباط سالم و سازنده‌اى با این ساز دارند.
این نوازنده‌ى تار در پاسخ به این پرسش که آیا قصد ندارد قطعات قدیمى و خاطره‌انگیز خود را دوباره اجرا کند، گفت: این موضوع مدت‌هاست که دغدغه‌ى من شده است. از طرف بسیارى از دوستداران نیز پیشنهادهاى زیادى داشتم اما متاسفانه به‌دلیل اینکه روند پیوسته‌اى در مسائل فرهنگى کشور وجود ندارد؛ اجراى این موضوع به راحتى امکان‌پذیر نیست.

این هنرمند افزود: هم‌اکنون با بسیارى از هم‌دوره‌ای‌هایمان که در مرکز چاوش و حفظ اشاعه بودند؛ ازنظر سلیقه فرق کرده‌ایم و جمع کردن این هنرمندان هم دیگر به راحتى امکان‌پذیر نیست.
علیزاده در بخش دیگرى از سخنان خود به برداشت‌هاى سیاسى از هنر موسیقى اشاره کرد و گفت: متاسفانه درحال حاضر از تمام برخوردها، برداشت سیاسى می‌شود. در همین راستا اجراى نیز این قطعات باید با یک وسواس خاصى صورت بگیرد.

علیزاده افزود: هم‌اکنون بسیار رسم شده که اجراى کنسرت با ارائه‌ى کار تازه صورت بگیرد. درصورتی‌که علاوه بر کار تازه باید آثارى که ریشه‌هاى قوی‌تر دارند؛ دوباره تکرار شوند تا جوانانى که الان در حوزه موسیقى کار می‌کنند؛ با موسیقى قدیمى خودشان آشنا شوند.
خالق آثار نینوا، شورانگیز و راز نو در پاسخ به پرسش خبرنگار ایلنا مبنى بر اینکه چرا با گروهى بزرگ به صحنه نمی‌رود، گفت: تدارکات براى رفتن به شهرستان‌ها با گروهى بزرگ درحال حاضر بسیار سخت است و اغلب شهرستان‌ها زیرساخت‌هاى لازم را براى اجراهاى بزرگ ندارند. همچنین اجراى دونوازى و تک‌نوازی؛ از انواع موسیقى است که بسیار در موسیقى شرق رایج است اما معلوم نیست چرا مردم ما تک‌نوازى گیتار را پذیرفته‌اند اما هنوز براى موسیقى سنتى دنبال گروهى هستند که حتما بزرگ باشد و خواننده داشته باشد.
این هنرمند ضمن ابراز نارضایتى خود از فضاى غیرفرهنگى در حوزه‌ى موسیقى گفت: هم‌اکنون بسیارى از موسیقی‌هایى که از رسانه‌هاى مختلف مثل رادیو فرهنگ پخش می‌شود؛ به موسیقى دیسکو شباهت دارد که از فرهنگ ما بسیار به دور است.

علیزاده، روند گرفتن مجوز را در دوره کنونى را عقب‌افتاده ارزیابى کرد و گفت: ۴۰ سال است که در این کشور فعالیت می‌کنم اما براى هر اجرا باید دنبال مجوز باشم. در این شرایط اگر بخواهم با خواننده‌اى همراه باشم؛ گرفتن مجوز شعر نیز مشکلات خاص خودش را دارد.
وى با اشاره به اینکه دریافت مجوز براى هنرمندانى مانند آقاى شجریان را امرى بسیار سخیف می‌داند، اظهار داشت: یک هنرمند زمانى که به صحنه می‌رود باید بسیارى از توهین‌ها را به جان بخرد تا روى صحنه بیاید؛ یکى اینکه بسیارى از کسانى که صلاحیت بررسى یک کار هنرى را ندارند؛ وظیفه‌ى صدور مجوز را عهده‌دار هستند که به‌نظر من؛ این توهین بزرگى به هنرمند است.

وى با اشاره به اینکه اوضاع فعلى شوق به صحنه رفتن را از بسیارى از هنرمندان می‌گیرد، گفت: آیا توهین کردن به این معناست که به کسى فحش بدهند. اما به نظر من؛ صدور مجوز براى کسانى که پاسبان موسیقى این مرز و بوم بوده‌اند؛ بزرگ‌ترین توهین به شمار می‌آید.
علیزاده در پاسخ به این پرسش که باتوجه به سختگیری‌هاى مختلف و لغو شدن بسیارى از کنسرت‌ها در شهرستان‌ها آیا نگرانى ندارد که کنسرت وى نیز لغو شود، گفت: در این شرایط پوستمان بسیار کلفت است و هر لحظه منتظریم که بگویند موسیقى تعطیل و دیگر اجرا نکنیم. متاسفانه مسائل فرهنگى این کشور اجازه برنامه‌ریزى درازمدت را به ما نمی‌دهد و موسیقى در نوعى بلاتکلیفى به سر می‌برد.

علیزاده که قرار است در این کنسرت علاوه بر ساز تار به اجراى سازهاى شورانگیز و ستار نیز بپردازد،‌ در همین زمینه افزود: براى من اصلا روشن نیست که چرا یک کشور واحد که وزارتخانه‌اى بزرگ در پایتخت دارد؛ نمی‌تواند برنامه‌هاى موسیقى را بدون دخالت‌هاى اشخاص دیگر و نماینده‌هاى خود برگزار کند!
وى افزود: متاسفانه بسیارى از اشخاص در شهرستان‌ها به صورت ملوک‌الطوایفى با هنر موسیقى برخورد می‌کنند. اگر دلشان خواست به آن اجازه می‌دهند و اگر دلشان نخواست اجازه برگزارى کنسرت را نمی‌دهند.
خلج نیز در ادامه‌ى این نشست درباره کنسرت پیش روى گفت: دید نوازنده‌ى ساز تنبک از بداهه‌نوازى در چنین اجراهایى بسیار دخیل است؛ چراکه این نوع اجرا یک نوع جدایى از شیوه‌ى معمول و سنتى است که طى همکارى بین دو نوازنده به وجود می‌آید.
وى با اشاره به اینکه علیزاده مشوق اصلى من در این شیوه از نوازندگى بوده است، خاطرنشان کرد: درعین حال از شیوه‌ى اساتید گذشته مانند استاد تهرانى نیز در کار استفاده کرده‌ام و سعى کردم از رنگ‌آمیزى و خلاقیت ایشان در نوازندگى ساز تنبک استفاده کنم. اما باید بگویم که بروز این شیوه‌ى بداهه‌نوازى در تنبک یک کار کاملا تجربى است.

در ادامه همین بحث؛ حسین علیزاده نیز گفت: شیوه مجید خلج در این نوع نوازندگى تنبک براساس یک حس درونى است که میان دو هنرمند بوجود می‌آید و هرچه این دو هنرمند با همدیگر هماهنگ‌تر باشند؛ کار جدیدترى ارائه می‌شود.
علیزاده گفت: بداهه‌نوازى از دوران قاجار براساس موسیقى دستگاهى بوده است و حتى ما شاهدیم که این اجراها محدود به اجراى ردیفى است که بیشتر در موسیقى مجلسى رواج پیدا کرده اما در شش دهه اخیر می‌بینیم که که بداهه‌نوازى فقط و فقط به ردیف وابسته نیست.
علیزاده در پاسخ به پرسش دیگر خبرنگار ایلنا که پرسید؛ چرا اساتید بزرگى مانند وى همسو با جشنواره موسیقى فجر به صحنه نمی‌روند، خاطرنشان کرد: هنرمند باید آزاد باشد و چون خود من هم ازجمله‌ى کسانى بودم که تاکنون هیچ کار سفارشى در حوزه‌ى موسیقى(غیراز موسیقى فیلم) نساخته‌ام، نمی‌توانم در چنین جشنواره‌اى شرکت کنم.

وى با تاکید بر این موضوع که جشنواره موسیقى فجر یک جشنواره هنرى نیست و صرفا یک جشنواره سیاسى است خاطر نشان کرد: بار هنرى این جشنواره آنچنان نیست که هنرمندان این حوزه را تشویقى و دلگرم به اجرا در جشنواره باشد. همچنین جشنواره موسیقى فجر از نظر ارزشى ضعیف است.
علیزاده با تاکید بر این موضوع که کمبودها در حوزه‌ى موسیقى آنچنان زیاد است که با برگزارى یک جشنواره در طول سال جبران نمی‌شود، تاکید کرد: تنها روش اعتراض هنرمندان حوزه موسیقى به وضعیت موجود این است که در جشنواره شرکت نکنند.