کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری و فدراسیون جهانی کارگران حمل و نقل در نامه‌هایی به سازمان بین‌المللی کار، آی ال او، به بازداشت فعالان کارگری در ایران اعتراض کرده‌اند.

رادیو فردا:
این دو اتحادیه بین‌المللی کارگری در این نامه‌ها، به ویژه به بازداشت سعید ترابیان و رضا شهابی، دو عضو زندانی هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، اعتراض کرده و خواستار آزادی آنها و سایر فعالان کارگر زندانی شده‌اند.

آقای ترابیان در روز ۱۹ خرداد و آقای شهابی در روز ۲۱ خرداد توسط مأموران امنیتی جمهوری اسلامی ایران در تهران بازداشت شدند.

مهدی کوهستانی‌نژاد، مشاور کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری، در گفت‌وگو با رادیو فردا می‌گوید: “نامه‌های اعتراضی که به طور جداگانه و یا مشترک نوشته شده، درباره اعتراض به دستگیری‌های دو ماه گذشته، و به طور مشخص، دستگیری سعید ترابیان و رضا شهابی بوده است.”

وی ادامه می‌دهد: “کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری و فدراسیون جهانی کارگران حمل و نقل در این نامه‌ها از مشخص نبودن دلیل دستگیری و محل نگهداری آقای ترابیان ابراز نگرانی کرده اند، آنهم در شرایطی که طبق قوانین ایران، باید دلیل بازداشت و نیز محل نگهداری بازداشت‌شدگان باید اعلام شود. در هر حال، تاکنون از سوی جمهوری اسلامی ایران به این نامه‌ها پاسخی داده نشده است.”

آقای کوهستانی‌نژاد؛ آیا شما خبر دارید که آقایان ترابیان و شهابی الان در چه وضعیتی به سر می‌برند؟
آقای شهابی دو بار تماس گرفته و گفته که حالش خوب است و خانواده‌اش نگران نباشند. ولی تا همین امروز، ما اطلاعی نداریم که آقای ترابیان در کجا هست و چه شرایطی دارد. این نکته را هم باید خاطر نشان کنم که آقای ترابیان از بیماری قلبی رنج می‌برد و سال گذشته نیز سکته کرد و باید دارو مصرف کند، اما ما نمی‌دانیم که آیا داروهای او در مدت این پنج هفته به دستش می‌رسد یا نه.

رفتاری که با سعید ترابیان صورت گرفته و می‌گیرد، در شرایطی است که طبق قوانین ایران، باید تا ۲۴ ساعت با خانواده تماس بگیرد و در ضمن، اتهام او باید اعلام شود و در عین حال، خانواده‌اش بدانند که در کجا زندانی است.

این در حالی است که آقای پرویز خورشید، وکیل مدافع آقای ترابیان، تا امروز نتوانسته ایشان را ببیند و به او هم گفته‌اند که تا بازجویی تمام نشود، پرونده‌ای به دست وکیل نمی‌دهند. این برخلاف قوانین که وکیل باید در تمام روند بازجویی شرکت بکند و بداند که آیا این روند قانونی است یا نه.

به هر حال، تا این لحظه هیچ اطلاعی از آقای ترابیان نیست و نه تنها خانواده، بلکه همکاران و بسیاری از هم‌طبقه‌های او در جهان نگران وضعیتش هستند.

در عین حال، مسئولیت هر نوع اتفاقی که برای آقای ترابیان بیفتد، به طور مشخص، متوجه قوه قضائیه و  مسئولان زندان‌های کشور است.

باز هم تأکید می‌کنم که آقای ترابیان با بیماری قلبی‌اش نیاز به رسیدگی پزشک دارد و اگر هر گونه اتفاقی در این زمینه بیفتد، ما اقدام به پیگرد قانونی بین‌المللی خواهیم کرد.

در ماه‌های اخیر، شاهد تشدید برخوردهای امنیتی – قضایی با فعالان کارگری هستیم که گزارش‌های متعددی هم در این رابطه انتشار یافته است و آقایان ترابیان و شهابی، تنها فعالان کارگری نیستند که بازداشت شده اند و یا با آنها چنین برخوردهایی صورت گرفته است.

به نظر شما، چرا این روش از سوی جمهوری اسلامی ایران در مقابل فعالان کارگری در پیش گرفته شده است؟ علی رغم اینکه در گزارش سازمان بین‌المللی کار، آی ال او، در ارتباط با ایران، از جمهوری اسلامی خواسته شده بود که از چنین برخوردهایی خودداری کند.
فشار بر روی جنبش کارگری در ماه‌های اخیر هم بسیار زیاد شده است و اگر به سایت عدالت برای کارگران ایران بروید، خواهید دید که اسم ۵۲ فعال صنفی، از جمله فعالان کارگری را در آن نوشته‌ایم.

این برخودها نشان از وحشت حکومت از جنبش کارگری دارد و هر روز این فضای امنیتی بدتر شده و شاهدیم که در چند سال گذشته فشارها بیشتر شده و حتی خانواده‌های فعالان کارگر زندانی را اذیت و آزار می‌کنند.

البته این نشان‌دهنده شکننده وضعیت برای خود حکومت است که این رفتار را در قبال جنبش کارگری در پیش گرفته است.

موضوعی که برای ما به طور مشخص مهم است و آن را دنبال و پیگیری می‌کنیم، آزادی بی‌قید و شرط تمام کارگران زندانی و در کل، زندانیان مدنی در ایران است. این فعالان بدون هیچ مدرک و جرمی تحت اذیت و آزار قرار می‌گیرند، فقط به واسطه اینکه حقوق پایه خود را دنبال می‌کنند.

ما از هر کوششی در سطح بین‌المللی برای کمک به این فعالان زندانی دریغ نخواهیم کرد.