روز سه شنبه سیزدهم جولای یک سرباز ارتش افغانستان در”ولسوالی نهرسراج” در استان هلمند باتیراندازی بسوی نیروهای اشغالگرحد اقل سه سرباز ناتورا بقتل رساند وموجبات نگرانی عمیق فرمانده نیروهای ناتورا فراهم ساخت.

گرچه خبر این حادثه مهم کمرنگ تر از آن انعکاس یافت که برای شناخت روحیه ارتش افغانستان ضرورت داشت .ولی قبول مسئولیت حادثه ازسوی “طالبان” وبدنبال آن اظهارات ژنرال پترائوس فرمانده نیروهای ناتو درافغانستان پیچیدگی اوضاع دراین آوردگاه خونین را عیان نمود..

چه کسی راست می گوید؟ ژنرال پترائوس یا” ملا عمر”
اگر طالبان ازآنچنان نفوذ وقدرتی برخورد است که می تواند دربدنه ارتش افغانستان نفوذ کند وحادثه آفریند. دراین صورت حتی پادگان های نظامی نیز جای امنی برای نیروهای ناتو نخواهد بود. واگر سرباز افغان بدون وابستگی به گروه های تندرومذهبی تحت تاثیر احساسات وطن پرستانه خود دست به چنین عملی زده باشد نمی توان ادعای ژنرال پترائوس را پذیرفت که می گوید.”این یک ماموریت مشترک است که درآن سربازان افغان و”متحدان” آنها شانه به شانه علیه طالبان می جنکند.” درحالی که سرباز افغان اگرنیروهای تحت فرماندهی این ژنرال آمریکائی را “متحد” خود بشناسد نه به وابستگی طالبان تن می دهد ونه به فرمان وجدان آتش بروی “متحد ” خود می گشاید.

کدام اعتماد؟
فرمانده نیروهای ناتو دربخش دیگری از سخنان خود دراین زمینه می گوید”ما قربانی زیادی داده ایم باید اطمینان حاصل کنیم که “اعتماد ” میان نیروهای ما ( بین ناتو وسربازان افغانی ) پایدار باقی بماند” درحالی که :

۱- سربازنا تو که درمیدان جنگ جان خودرا از دست می دهد “قربانی ” نیست چرا که سرباز برای کشتن وکشته شدن وارد میدان نبرد می شود بنابراین اگر کشته شود” هزینه جنگ” بحساب می آید نه قربانی .

۲- ” قربانیان” جنگ افغانستان غیرنظامیانی هستند که اکثریت آنها را زنان وکوکان و بیماران تشکیل می دهند.

۳- از سرباز افغانی که کشورش به مدت نه سال تحت اشغال نیروهای بیگانه درآمده و به دود وخاکستر مبدل شده است چگونه می توان انتظار اعتماد داشت ؟

نمی دانم چرا کاخ سفید واشنگتن تاب شنیدن حقایق را ندارد.
این سرباز افغان اعم از اینکه وابسته به گروه های تند روی مذهبی باشد ویا مستقلا وبه فرمان وجدان خود آتش به روی سربازان ناتو گشوده باشد زنگ خطر را بصدا در آورده واخطار کرده است که برخلاف آرزوهای ژنرال پترائوس نمی توان به اشغال افغانستا ن تا “ده ” سال دیگر ادامه داد . براستی آیا کاخ سفید واشنگتن لحظه ای به هزینه ادامه اشغال ده ساله این کشور جنگ زده وبلا دیده اندیشیده است؟ اگر نه . بهتر است این حقیقت را درک کند که حادثه روز سیزدهم ژوئیه ” آغاز” یک ” آغاز” گسترده و پرهزینه برای کشوری است که باگذشت سه ماه هنوز ازمهار چاه سرکش خلیج مکزیک نا توان مانده ورئیس جمهوری آن شب را باکابوس بدهی هایش به زاپن وچین به صبح می رساند.مگر نه اینست که آقای اوباما درحال حاضر بدهکارترین رئیس جمهوری جهان است.

حسن کیوده پانزدهم جولای ۲۰۱۰