آری، به‌راستى واژه‌ها از بیان این همه زشتى و پلشتى که پیرامون ما موج می‌زند، ناتوان‌اند. باز هم خون و خون‌ریزی، باز هم خونْ‌تشنگی، باز هم اعدام؛ و این بار اعدام پنج زندانى با هم: شیرین علم‌هولی، فرزاد کمانگر، فرهاد وکیلی، على حیدریان و مهدى اسلامیان.
گفته شده است که اینان تروریست و بمب‌گذار بوده‌اند. اما نخست، به فرض صحت این اتهام، حتى تروریست‌ها و بمب‌گذاران هم سزاوارند که از موازین متعارف و متمدنانه‌ى محاکمه در سطح جهان برخوردار شوند، حال‌آن‌که در مورد این اعدام‌شدگان حتى قوانین موجود و جاری حکومت کنونى نیز رعایت نشده است. دوم، و مهم‌تر از آن، اساساً ما را با صحت و سُقم این اتهام‌ها کارى نیست؛ دغدغه‌ى ما محکومیت پدیده‌ى اعدام است و این که اعدام هیچ نیست جز مضاعف کردن کشتار و جنایت و بدین‌سان دامن زدن به خون‌ریزى. و درست از همین روست که نمی‌توان هیچ شاهدى بر این مدعا یافت که مجازات اعدام در از میان برداشتن جرم و حتى کاهش یا تخفیف آن تأثیر‌گذار بوده است. افزون بر این، گسترش دامنه‌ى اعدام، به‌ویژه در چند ماه اخیر، این گمان را تقویت کرده و می‌کند که این اعدام‌ها در اوضاع کنونى نه به دلایل حقوقى و قضایى که با اهداف سیاسی، و به ‌طور مشخص با هدف ایجاد فضاى رعب و وحشت براى بازداشتن مردم از پی‌گیری خواست‌هاى آزادی‌خواهانه و عدالت‌طلبانه‌، صورت می‌گیرد. به هر کدام از این دلایل، اعدام عملى است که هیچ انسانى نمی‌تواند خود را آزاده و آزاداندیش بنامد و آن را محکوم نکند. چنین است که هم‌اکنون مردم در بسیارى از نقاط جهان بساط مجازات اعدام را برچیده‌ و آن را به موزه‌ى تاریخ سپرده‌اند.
کانون نویسندگان ایران، ضمن محکوم کردن اعدام نامبردگان فوق، بر این باور است که مجازات اعدام در شأن جامعه‌ى ایرانى هم نیست و شایسته است که در ایران نیز هر چه زودتر به عمر این نهاد منسوخ و ضدانسانى پایان داده شود.

کانون نویسندگان ایران
۲۱ اردیبهشت